‘Waarom ruimte geven aan je emoties essentieel is’

Het doorvoelen van je emoties draagt bij aan je kwaliteit van leven. Ja, zelfs ook de meest ingewikkelde, pijnlijke en zware emoties. Hoe zit dat precies?

Beide kanten medaille

We zijn geneigd om ons vooral te richten op de fijne ervaringen in het leven. Van de pijnlijke emoties blijven we liever weg. Maar leef je dan ten volle je leven? Onderdruk je dan niet een kant die er net zo goed bij hoort? Zoals ik het zie, horen beide kanten van de medaille bij het leven. We leven nou eenmaal in een wereld van dualiteiten: licht-donker, pijn-vreugde, sterk-kwetsbaar, leven-dood. De één kan niet bestaan zonder de ander; ze horen bij elkaar. Ga je daar tegenin, dan ga je als het ware tegen ‘de natuur’ in. Hoe meer je één kant wegdrukt, bijvoorbeeld negatieve emoties, hoe meer invloed die júíst krijgen op jouw leven. Hoe werkt dat nu eigenlijk?

Stel, na de scheiding van je ouders is het contact met je vader verslechterd. Hij heeft een nieuw gezin gesticht met een andere vrouw, jij ziet hem minder vaak en mogelijk mis je de band die jullie hadden voor de scheiding. Je voelt je boos, maar eigenlijk heel machteloos, verdrietig en alleen. Soms zijn de emoties die onder die boosheid zitten zo pijnlijk of gevoelig dat je ze liever opkropt, onderdrukt of weg-rationaliseert. Je maakt er een verhaal van in je hoofd, waarom het zo is gegaan, of werkt/feest/rent eroverheen. Of je blijft jarenlang boos, want boos zijn is makkelijker dan te voelen dat je je vader zo hebt gemist. Allemaal manieren om de échte pijn niet te voelen.

Onderdrukken

Niet voelen betekent niet dat de emoties weg zijn. Wat we ons vaak niet beseffen is dat pijnlijke emoties dan vast blijven zitten in ons lichaam en kunnen zorgen voor een letterlijke en figuurlijke blokkade. Die blokkade merk je vervolgens weer op andere gebieden in je leven. Je wil bijvoorbeeld zo graag die relatie, maar merkt dat je je niet kunt binden. Of je wil graag voor jezelf opkomen in je werk, maar merkt dat je zo conflictvermijdend bent dat je je maar liever aanpast aan de ander en je steeds over je eigen grens gaat. Wie staat er dan aan het roer? De emotie die je onderdrukt (bijvoorbeeld de angst om verlaten of niet serieus genomen te worden) of JIJ (die graag relaties aan wil gaan en grenzen wil kunnen stellen)?

"Het vasthouden van dat ‘oud zeer’ zorgt ervoor dat je het leven niet ten volle kunt leven; je staat als het ware op de rem (in liefdesrelaties, in de relatie met je ouders, in je carrière)."

Als je jezelf hierin herkent, kun je jezelf het volgende afvragen:

• Wat is de pijn waar ik liever niet naar wil kijken? Bijv. dat je vader weg is gegaan en je hem mist.
• Welke emotie onderdruk ik daarbij, bewust of onbewust? Bijv. verdriet en machteloosheid.
• Wat wil die emotie mij vertellen? Bijv. dat je het verdriet over je vader de ruimte mag geven zodat de emotie jou stukje bij beetje los kan laten en je vrijer je eigen leven kunt leven.

Om je leven ten volle te leven, is het dus belangrijk dat je zowel de fijne, mooie alsook de minder leuke en moeilijke emoties durft te voelen. Dan krijgt het ruimte en wordt het minder zwaar. Hoe voelt verdriet, schuld, angst en schaamte in jouw lichaam? En wat helpt jou om daar ruimte aan te geven? Denk aan mediteren, journallen, muziek luisteren, wandelen, praten met een vriend(in) of coach, de natuur in. Je zult zien dat je dan meer ontspannen, volwassener en zelfverzekerder het leven tegemoet gaat. Denk maar aan een bal langere tijd onder water drukken. Het kost veel moeite om dat te blijven doen, terwijl het oplucht en bevrijdend voelt om de bal los te laten en daarna door te zwemmen. En vergeet niet dat als het even donker wordt, de zon altijd weer op zal komen.

Demi Keppel is werkzaam bij Stichting Villa Pinedo als trainer en coach en werkt als familieopsteller en systemisch coach bij ‘De fontein’, de praktijk van Els van Steijn. Haar ouders gingen scheiden toen ze net 9 jaar was. Vanuit deze verschillende vakgebieden schrijft zij een maandelijkse column voor jongvolwassenen bij Villa Pinedo.