Maite over 'het allesbeslissende gesprek'

“Shit!“ Dat was het eerste woord wat bij mij opkwam toen mij verteld werd dat mijn ouders gingen scheiden.

Toen mijn ouders mij vertelden dat ze gingen scheiden, was ik 12 jaar. In die tijd turnde ik veel. Op een maandagavond kwam ik vermoeid thuis van een turntraining. Het was een uur of 19:30. Mijn gezin (mijn ouders en mijn jongere zusje) had al eerder op de avond gegeten. Ik at op maandagavond altijd na afloop van mijn training, in mijn eentje. Deze keer mocht ik voor de tv eten. De rest van het gezin zat bij mij op de bank.

Mijn vader was degene die de eerste stap zette om het gesprek te beginnen. Hij begon met de woorden: “Dames, wij moeten jullie wat vertellen.” Na het horen van deze woorden wist ik al dat het foute boel was. Wij hadden thuis bijna nooit zulke serieuze gesprekken. Als we wel een keer een serieus gesprek hadden, dan was er ook echt wat aan de hand. Hij vervolgde zijn zin: “Je moeder en ik hebben de keuze gemaakt om uit elkaar te gaan.” Op dit moment knapte er iets in mij. Ik heb niet meer gehoord wat mijn vader nog meer heeft gezegd. Ik heb mijn bestek boos op tafel gesmeten en ben huilend naar boven toe gerend. Ik heb mezelf opgesloten in de badkamer, omdat ik wist dat daar niemand bij me kon komen.

Mijn hoofd was een overvloed vol met allemaal gedachten. Wat gaat er nu gebeuren? Hoe zal mijn toekomst eruit gaan zien? Waarom komt het dat papa en mama uit elkaar gaan? Komt dit misschien zelfs wel door mij? Zijn mijn ouders verliefd op iemand anders? Als ik hier nu op terug kijk, snap ik deze gedachten heel goed. Mijn beste vriendin had ook gescheiden ouders en ik heb haar hele leven zien veranderen hierdoor. Zelf was ik er denk ik gewoon bang voor dat hetzelfde ook bij mij zou gebeuren. Ik wilde niet dat mijn leven zou veranderen.

Omdat ik halverwege de mededeling van mijn vader naar boven ben gerend, was er voor mij heel veel onduidelijkheid. Mijn hoofd stond volgeschreven met vraagtekens: hoe nu verder? Gelukkig was mijn moeder al snel achter mij aan gekomen naar boven. Ik weigerde om haar binnen te laten. Uiteindelijk begon ze vanaf de overloop op mij in te praten. Hierdoor heb ik haar na een tijdje binnengelaten in de badkamer. Gelijk trok mijn moeder me in een warme knuffel. Een knuffel die me op dit moment ook een fijn gevoel gaf, want ik voelde me erg alleen. Daarna ging ze op de rand van het bad zitten en vertelde ze het verhaal.

Een tijd daarvoor had mijn vader bij mijn moeder aangegeven dat hij niet meer verliefd op haar was. Hij gaf toe dat hij graag van mijn moeder wilde scheiden. Voor mijn moeder was dit lastig om te horen. Ze was namelijk nog wel verliefd op papa. Ze vertelde aan mij dat papa zijn keuze vast stond en dat hij deze keuze zelf had gemaakt. Hoe graag mijn moeder ook nog samen wilde zijn met papa, ze kon hem hier niet toe dwingen.

Hierbij kreeg ik ook te horen dat mama en papa vanaf die week apart van elkaar, in aparte kamers zouden slapen. Mama vertelde verder. “Papa en ik gaan allebei op zoek naar een ander huis, omdat dit huis te groot en te duur is voor 1 volwassene met kinderen. Het zal nog wel even duren voordat we allebei een nieuw huis hebben, omdat het op dit moment lastig is om een huis te vinden.” Dit vond ik fijn om te horen. Dat kalmeerde mij. Mijn zusje en ik hadden dus rustig de tijd om te wennen aan het idee dat onze ouders gingen scheiden.

Als ik nu terugkijk op deze periode ben ik blij dat het zo is gegaan. Ik kan inzien dat het voor mijn zusje en mij beter is dat mijn ouders uit elkaar zijn gegaan. Er zijn minder ruzies thuis en ik heb leren inzien dat mijn ouders gelukkiger zijn zonder elkaar. Ik gun het mijn ouders dat ze gelukkig zijn. Als dat niet met elkaar is, dan moeten mijn zusje en ik dat maar leren accepteren.

Het komt goed!