Gedichtje over families

Nieuwjaar met mijn moeder. Een nieuw huis, vol met alleen haar spullen en toch voelt het leeg. We krijgen de zak oliebollen niet alleen op.

Ik wou dat mijn familie normaal was.

De kerstlichtjes verspreiden een warme gloed rondom de woonkamer van mijn schoonouders. Daar zit ik dan, tussen een gelukkig getrouwd ouderpaar, hun kinderen en aanhang. Dat beeld zal zich thuis niet meer herhalen.

Ik wou dat mijn familie ook normaal was.

Huilend belt een vriendin me op. Haar ouders zijn al jaren getrouwd en toch is het elk weekend raak: dichtgeslagen deuren en pijnlijke woorden.

Ik wou dat haar familie normaal was. 

Ik kijk een documentaire over een familie waar de vader veel te jong is overleden. Moeder en zoon omarmen elkaar. Ik zie veel liefde, maar ook veel gemis.

Is dit de normale familie waar ik naar verlang? Wat bedoel ik met normaal?

Een vriend haalt koffie en vertelt enthousiast hoe hij voor het eerst met zijn stiefzussen een weekend weg is geweest. Ik weet nog hoe hij me had toevertrouwd dat hij nooit een enig kind wilde zijn.

Ik ben blij dat zijn familie niet normaal hoeft te zijn. 

Een collega met wie ik altijd klets, vertelt waarom haar ouders een jaar geleden uit elkaar zijn gegaan. Het contact verloopt soms moeilijk. Met de verhalen over de sportwedstrijden die ze samen bezoeken, had ik dat nooit verwacht. Toch wenst ze zich geen andere ouders.

Normaal, wat betekent dat eigenlijk?

Gelukkig bestaat een normale familie helemaal niet.

Mijn nieuwsgierigheid naar de families van andere mensen wordt beloond door verhalen over ieders unieke relaties.

Ik ben niet alleen met mijn gevoelens.

Als ik aan een normale familie denk, zag ik eerst twee getrouwde ouders voor me. Maar families hebben verschillende vormen. Een wereld zonder fouten of bijzonderheden zou wel heel saai worden. Zonder mijn niet zo buitengewone familie had ik nooit bestaan.

Ik ben zo dankbaar voor mijn familie.