Omgaan met je emoties: het kan zó verschrikkelijk lastig zijn. Vaak worden emoties zoals vreugde of verbazing omarmd door je omgeving, terwijl je je verdriet of boosheid misschien niet graag deelt. Zo voelde dat voor mij toen mijn ouders uit elkaar gingen.
Het beestje
Toen mijn ouders uit elkaar gingen, had ik een tijdje geen contact met mijn vader. Er was zoveel gebeurd en ik had veel moeite met het accepteren van wat hij had gedaan. Thuis woonde ik samen met mijn moeder en broertje van anderhalf jaar jonger dan ik. Wij konden goed praten over de scheiding. Toch bleef er elke dag een klein beestje aan me knagen en ik kon het maar geen naam geven. Was het ontstaan vanuit gemis aan mijn vader? Moest ik wennen aan de nieuwe situatie thuis? Of had het helemaal niks met de scheiding te maken?
Het wroetende beestje in mijn buik kwam vaak herrie maken als ik aan mijn vader dacht. Ik kon best wel geïrriteerd en kortaf zijn naar mensen van wie ik houd. Of dat ik ineens heel veel behoefte had om te zeuren over mijn relatie met mijn vader. Helaas verhielp dat niet het beestje in mijn buik.
Waarom hulp zoeken een goed idee is!
Omdat hulp vragen een goed idee is als je er zelf even niet uitkomt, besloot ik dat te doen. Hoe fijn en waardevol de gesprekken met mijn familieleden en vrienden ook waren, het deed niet voldoende om me beter te voelen. Daarom kon ik via de huisarts terecht bij een POH-GGZ (praktijkondersteuner huisarts - geestelijke gezondheidszorg). Deze man kon goed een stapje terug zetten en kijken naar het “algemene” plaatje van mijn gevoel.
Zelf zag ik het als: dit gevoel (het beestje) is ontstaan toen mijn ouders uit elkaar zijn gegaan, dus alleen daaraan kon ik het linken. De POH kreeg door middel van diepgaande, open vragen bij mij naar boven dat het beestje er zat vanwege onuitgesproken woede. Ik was eigenlijk gewoon heel boos op mijn vader. De POH stelde mij een hele goede vraag: “Hoe uit je normaal gesproken je woede? Bijvoorbeeld naar je broertje?” Dat was geen moeilijke vraag. Door ruzie te maken, was mijn antwoord. “En hoe eindigt zo’n ruzie dan?”, vroeg de POH. Nou, in mijn geval door het goed te maken.
Ruzie maken
“Zou het helpen om dat ook met je vader te doen?”, vroeg de POH. Ruzie maken met mijn vader om van mijn boosheid af te komen? Zo had ik er nog niet over nagedacht. Misschien was dat wel een heel erg goed plan. Voor mij voelde het toen goed om dat te proberen. Ik had immers helemaal geen contact met mijn vader en ik kon niet over koetjes en kalfjes met hem gaan praten, voordat het beestje in mijn buik weg was.
Dus heb ik afgesproken met mijn vader. Ik schreef een brief voor ik ging, waarin ik al mijn woede uitte. Ik las deze voor aan hem en vroeg aan mijn vader om pas te reageren als ik klaar was. Daar luisterde hij naar. We hebben ruzie gemaakt. Beiden waren we eerlijk over onze gevoelens, ook al was dat soms lastig om te delen, of aan te horen. Niet alles werd begrepen, maar door te praten kwamen we wel dichter bij elkaar. En het beestje in mijn buik bleef afwezig. Ik was niet meer boos, want nu werkte ik aan mijn gevoel.
Natuurlijk kwamen er ook weer nieuwe emoties naar boven. Maar nu weet ik dat ook de “lastige” emoties zoals woede, gewoon geuit mogen worden. Ruzie maken, wie zou dat nou expres doen? Tja, ik wel. En door dat te doen ben ik dichter bij mijn vader gebracht. Ruzie hoeft niet altijd iets slechts te zijn. Het kan ook een middel zijn om je emoties beter te uiten of begrijpen. En wat je na een ruzie doet, bepaalt of jullie dichter bij elkaar kunnen komen.
Hopelijk kan het jou ook helpen. Al gaat alles natuurlijk op je eigen tempo en hoef je nooit iets tegen je zin in te doen.
Reacties (0)