Het is oké als de band met een van je ouders niet altijd hetzelfde voelt

Ik ben Rosalie, inmiddels 22 jaar oud en mijn ouders zijn gescheiden toen ik acht jaar was. Het was voor mij een moeilijke tijd, al had ik dat toen zelf nog niet zo door. Voor de scheiding van mijn ouders was ik altijd een papa’s kindje. Toch was onze relatie altijd erg veranderlijk, zeker na de scheiding. 

Gek op papa

Voor de scheiding van mijn ouders was ik gek op papa en ik miste hem enorm als hij lang weg was voor zijn werk. Mijn broertje en ik waren dan vaak alleen met mijn moeder thuis. Ik kon me dan soms alleen voelen, omdat mijn broertje veel tijd en aandacht opeiste van mijn moeder. 

Ik voelde altijd een diepe connectie met mijn vader, omdat ik het idee had dat hij mij kon begrijpen zoals niemand anders dat kon. Toch konden we helaas niet echt een goede band opbouwen, omdat hij er niet vaak was. Ik snapte als kind niet waarom ik zo graag bij mijn vader was, als hij mij zo vaak alleen liet. 

Woede en verdriet

Toen mijn ouders uit elkaar gingen had ik niet gelijk door dat ik er last van had. Ik stond al vrij snel in de overlevingsstand en vond veel afleiding in mijn schoolwerk. Ik wilde op de middelbare school heel graag cum laude slagen en deed hier alles voor. Achteraf bleek dit mijn manier van overleven. 

Mijn ouders waren na de scheiding allebei erg veel met hun eigen problemen, woede en verdriet bezig. Ik miste in die periode mijn vader heel erg en ik merkte dat ik hem nodig had. Ik voelde me enorm alleen, had weinig vrienden en had het idee dat ik het alleen moest doen. Ook stapte ik in de reddersrol, waarbij ik voor mijn ouders en broertje ging zorgen, als een soort psycholoog en ondersteuner. Ik wilde dat het goed ging met iedereen, maar vergat daarbij mezelf. 

De eindexamens 

Het was zo ver: de eindexamens waren klaar en de mentoren gingen bellen met de uitslagen. Ik was super zenuwachtig, want ik had zo hard gewerkt om cum laude te slagen en hoopte zo erg dat het me gelukt was. Ik zou samen met mijn moeder naar mijn vaders huis gaan voor de uitslag, omdat mijn vader niet bij mijn moeder thuis wilde komen. 

Echter, wilde ik dit eigenlijk niet en besloot ik toch de uitslag bij mijn moeder thuis te willen krijgen. Ik had mijn vader uitgenodigd en hoopte enorm dat hij zou komen. Dat hij zijn eigen gevoelens even aan de kant kon zetten voor mij. Uiteindelijk besloot hij niet te komen. Er ging een gevoel van intens verdriet, woede en teleurstelling door mij heen. Ik had mijn gevoel jaren aan de kant gezet voor hem, maar hij kon dat niet één keer voor mij doen. Er ging bij mij een knop om, ik kon wel zonder hem. 

De brief

Na ongeveer twee jaar merkte ik dat ik die goede band met mijn vader, waar ik als kind eigenlijk al behoefte aan had, begon te missen. Ik merkte dat mijn vader niet degene was die iets ging doen om onze band te verbeteren, dus deed ik het. Ik heb al mijn gevoelens en gedachten opgeschreven in een brief, met de boodschap dat ik onze relatie wilde verbeteren, maar dat ik hem daar ook voor nodig had. Hij gaf aan een gesprek met mij te willen, dus dat deden we. 

Op een bankje in het bos hebben we gepraat over de tijd voor en na de scheiding, zijn gevoelens, ideeën over het leven en zijn kant van het verhaal. Ook ik kon mijn verhaal kwijt. Het was de eerste keer dat we zo met elkaar praatten en het luchtte ons allebei op. Het zorgde voor meer begrip, aan beide kanten. Deze brief heeft zo veel veranderd in onze band en heeft mij echt geholpen. Soms is de stap groot om iemand te benaderen die je pijn heeft gedaan, maar het kan juist zo goed uitpakken. 

Nog steeds hebben we ups en downs in onze relatie, maar er is enorm veel verbetering in gekomen. Inmiddels heb ik door dat ik eigenlijk veel meer op mijn vader lijk dan ik altijd dacht. Ik denk dat dat de reden is dat ik toch altijd verlangde naar een band met hem. 

Verandering kan soms heel moeilijk en eng zijn, maar het is niet altijd verkeerd. Wat vind jij van verandering? Vind jij het eng, vervelend of soms ook wel goed? Laat het weten in de reacties!