Samen een brief teruggeschreven aan de rechter

Toen ik veertien jaar oud was, gingen mijn ouders uit elkaar. Tijdens de scheiding hebben mijn ouders te maken gehad met rechtszaken. Hierbij werd door de rechter ook om mijn mening gevraagd. Met behulp van een kindbehartiger heb ik toen een brief geschreven aan de rechter. Ondanks dat het ingewikkeld was, heb ik er dankzij deze steun een positieve ervaring aan overgehouden. In deze blog neem ik jullie mee in deze periode.

RECHTSZAKEN

Toen de rechtszaken begonnen, kreeg ik een uitnodiging om langs te komen bij de rechter. Op dat moment leek het mij niet zo fijn om naar de rechtbank toe te gaan en daarom heb ik besloten om in plaats daarvan een brief te schrijven. In de brief mocht ik mijn mening geven over hoe vaak ik mijn ouders wilde zien en waar ik wilde wonen. Omdat mijn vader destijds nog geen eigen woning had, was het logisch dat mijn zusjes en ik eerst bij mijn moeder zouden blijven wonen. Ik hoopte vooral dat we zo lang mogelijk in ons ouderlijk huis konden blijven, omdat het huis in eerste instantie direct in de verkoop zou gaan en het onduidelijk was waar in Nederland we dan terecht zouden komen.

ALIMENTATIE

Op mijn zestiende kreeg ik ook een uitnodiging om mijn mening te geven over de hoogte van de alimentatie. Dat vond ik heel lastig, want ik had geen flauw idee wat ik daarover kon zeggen. Moest ik een bedrag noemen? En wat was dan überhaupt een normaal bedrag? Ik had echt geen idee. Uiteindelijk heb ik maar in de brief geschreven wat ik belangrijk vond om te kunnen doen met de alimentatie, zoals blijven sporten of sparen voor mijn studie.

KINDBEHARTIGER

De brieven aan de rechter heb ik geschreven met behulp van een kindercoach, die bij de rechtszaken van mijn ouders functioneerde als kindbehartiger. Doordat ik met een onafhankelijk persoon kon sparren over de brief, kon ik opschrijven wat ik zelf vond in plaats van wat mijn ouders wilden dat ik op zou schrijven. Deze kindbehartiger vertegenwoordigde ook de stem van mijn zusjes en ik bij de rechtszaken. Het was ontzettend fijn dat zij er echt voor ons was en niet voor onze ouders. Dankzij haar had ik het idee dat mijn mening serieus werd genomen en voelde ik mij gesteund in deze gekke periode.

UITSPRAAK

Uiteindelijk besloot de rechter dat het ouderlijk huis niet verkocht mocht worden zolang mijn jongste zusje nog op de middelbare school zat. Ik was enorm opgelucht door dit besluit, want hierdoor mochten we nog een paar jaar in ons huis blijven wonen. Omdat ik destijds net achttien was geworden, moest ik het convenant ook ondertekenen. Ik vond het toen best ingewikkeld om het convenant te begrijpen, omdat het vooral uit juridische taal bestond en veel over geldzaken ging.

Een tijdje geleden heb ik uit nieuwsgierigheid samen met mijn vriend, die toevallig rechten studeert, het convenant nog een keer doorgelezen. Ik merk dat ik - nu ik ouder ben - erg benieuwd ben naar wat er eigenlijk echt is afgesproken, omdat ik altijd twee verschillende verhalen hoorde van mijn ouders. Ik had het fijn gevonden als ik na de rechtszaken een terugkoppeling had gehad over de uitspraak en de redenen daarvoor.

Nu

Inmiddels woon ik al een aantal jaar op kamers en pas vorig jaar zijn mijn moeder en zusjes verhuisd naar een huis in de buurt van onze oude wijk. Tijdens de verhuizing heb ik met mijn zusjes twee verhuisdozen vol met scheidingspapieren getild. We droegen letterlijk de last van de scheiding, daar kon ik toch ook wel een beetje om lachen. Met de afwikkeling van de verkoop van het huis, is na negen jaar het gehele proces rondom de scheiding afgerond.

Nu ik erop terugkijk, is voor mij de steun van de kindbehartiger datgene waar ik het meest dankbaar voor ben. Ik gun elk kind in een vergelijkbare situatie ook zo’n onafhankelijk steunfiguur, omdat dit voor mij echt het verschil heeft gemaakt.