Ik was altijd al een papa’s kindje. De grootste lol hadden we samen en één blik was genoeg. Dat dat veranderde na de scheiding, viel me ontzettend zwaar. Dat wij tweetjes niet meer vertrouwd voelde en we elkaar helemaal verloren, vind ik nog steeds wel eens moeilijk te beseffen. Wij waren het.
LUCHT VOOR JOU
De scheiding viel het hele gezin zwaar, zo ook bij jou acht jaar geleden. Ik voelde aan alles dat je zoekende was en dat het totaal niet goed ging. Steeds vaker leunde je op mij. Ik had het idee dat je me zag als een soort vriend bij wie je alles kwijt kon en niet als je 15-jarige dochter. Het verdriet dat je had, werd steeds een beetje meer op mijn schouders gelegd. En tegelijkertijd gooide je de deur naar mij steeds een beetje meer dicht.
Met de week werd het voelbaarder dat jij niet de ruimte voor mij voelde en andere dingen belangrijker vond. Alsof ik lucht voor je was. Het voelde alsof een dochter in je leven erbij te veel was. Zoveel aan je hoofd dat je geen vader voor mij kon zijn en ook niet wilde zijn. Steeds vaker kreeg ik het idee dat m’n eigen vader me niet meer wilde. De ene keer door wat je zei en de andere keer werd het voelbaar door je acties.
Ik weet nog hoe teleurgesteld ik was toen je m’n verjaardag vergat en me pas ‘s avonds heel laat een appje stuurde. En dat je altijd veel te laat kwam, van alles vergat of geen tijd voor me had. Of hoe je me compleet kon negeren, ook als ik verdrietig was, een ouder nodig had of er iets aan de hand was. Er was altijd iets of iemand belangrijker en dat liet je merken. Het voelde alsof je mij helemaal niet kende en ik er niet toe deed. Zo bleven de situaties zich opstapelen en steeds erger worden.
EVEN NIET MEER
De band met jou verslechterde en verslechterde. Als ik in het weekend bij jou was, ging er alleen maar paniek door me heen. Ik keek daardoor zo tegen het weekend op, dat ik vanaf dinsdag al onrustig was. Ik was bang wat er nu weer voor zou kunnen vallen en maakte me zorgen of we het dit keer wel gezellig konden hebben. Was ik dit weekend wel genoeg voor jou? De weekenden bestonden steeds vaker uit huilbuien en eindigden steeds eerder.
In de tijd waarin ik zo probeerde vast te houden aan jou en een goede dochter wilde zijn zodat je me hopelijk niet zou verlaten, werd ik een soort schim van mezelf. Ik was doodongelukkig, sliep niet meer en miste een ouder die me in ieder geval het gevoel probeerde te geven dat ik belangrijk voor hem was. Ik raakte steeds depressiever en voelde aan alles dat ik de deur zelf dicht moest doen. Ik kon niet langer maar afwachten of jij de deur weer recht in m’n gezicht zou dichtgooien. Daarom besloot ik om voorlopig geen contact meer met jou te hebben. Een keuze die je als kind echt niet wil maken en me leeg liet voelen, maar ik wist dat het nodig was om mezelf én onze band uiteindelijk te redden.
RUST IN DE TENT
Het was moeilijk om je niet te spreken, maar het gaf me wel veel rust. Ik kon weer even ademen en hoefde me geen zorgen te maken. Ook ging ik in therapie om te praten over alles wat er met jou was gebeurd. Dat hielp enorm. Er ging een jaar voorbij waarin we elkaar niet spraken. Toen ik weer iets beter in mijn vel zat, zocht ik jou langzamerhand steeds meer op. Zo af en toe een uurtje, altijd met iemand anders erbij en op neutraal terrein, bouwde zich na een tijdje uit in samen eten bij jou thuis. Ik begon me na een aantal jaar steeds relaxter te voelen in jouw buurt. Met ups en downs bouwden we zo samen weer een band op.
Ik denk niet dat je toen doorhad hoe slecht het met mij ging en begreep wat voor invloed jouw acties op me hadden. Het maakte niet uit wat ik zei, het kwam niet echt binnen. Hoe erg ik ook m’n best deed om uit te leggen hoe ik me voelde en te praten over hoe het tussen ons ging. Inmiddels zijn we een hoop jaren verder. Ik weet dat het je spijt en dat je nu meer in kan zien dat je toen zeker niet altijd op een fijne manier met mij omging. Dat sommige dingen echt niet oké waren. Toch zal je nooit weten hoe diep het me echt heeft geraakt.
JUT & JUL ZIJN WEER SAMEN
Het heeft ons even gekost om elkaar weer te vinden en we hebben er hard ons best voor moeten doen, maar inmiddels zijn we écht beste vriendjes. Natuurlijk doet het me soms nog pijn en heeft het sporen achtergelaten in mijn doen en laten, maar ik ben vooral heel erg dankbaar dat we nu zo’n ongelofelijk fijne band hebben. Ik kan alles bij je kwijt en als er iets aan de hand is, spring jij gelijk in de auto. Je laat me zien dat je weer echt een vader voor me kan én wil zijn. Je doet je best voor me en bent altijd oprecht benieuwd hoe het met me gaat. Je wil me écht zien winnen in het leven. En ik vertrouw je door en door. We zijn echt weer maatjes!
Dat is allemaal wel eens anders geweest. Toch weet ik ook dat we nooit hadden kunnen zijn waar we nu zijn, als we die pauze niet hadden gehad. Op dat moment was dit echt wat we nodig hadden. Jij had tijd nodig en ik ook. Ik ben blij dat we dat elkaar hebben gegeven en nu weer de grootste lol hebben samen. Ik heb een super papa!
Reacties (0)