Mijn gesprek bij de kinderrechter tijdens de scheiding

Toen ik 13 jaar oud was gingen mijn ouders scheiden. Na de scheiding van mijn ouders was er vooral een strijd om de omgangsregeling. Mijn moeder wilde dat ik en mijn broertjes en zusje voornamelijk bij haar zouden blijven, met om de twee weken een weekend bij mijn vader. Mijn vader wilde graag dat de tijd gelijk zou worden verdeeld, dus 50/50.

In die tijd hadden mijn vader en ik vaak ruzie en wilde ik eigenlijk helemaal geen contact met hem. Toen ik een brief kreeg waarin ik werd uitgenodigd door de kinderrechter om mijn verhaal te vertellen, voelde ik mij vooral overweldigd. Het was een zakelijke brief, vol moeilijke woorden en het zag er erg serieus uit. Het voelde alsof ik een enorme verantwoordelijkheid op mijn schouders kreeg om te beslissen over hele belangrijke dingen, alsof mijn woorden definitief zouden zijn en alles zouden vastleggen.

Ik had niet echt verwachtingen van het gesprek bij de kinderrechter. Het liefst wilde ik er niet te veel aan denken en het gewoon gedaan hebben. Voor mijn gevoel gaf de brief voor het kindgesprek niet echt een keus of ik wel of niet wilde komen, wat ervoor zorgde dat ik er ook met tegenzin naartoe ben gegaan.  

De dag zelf herinner ik mij nog super goed. We parkeerden de auto in een parkeergarage met rode vlakken aan de zijkanten. Toen ik in het gerechtsgebouw kwam moest ik door de detectiepoortjes: dat voelde een beetje alsof ik iets crimineels had gedaan. Ik dacht iedere keer, hier komen echt gevaarlijke mensen toch alleen?

Het gesprek zelf vond plaats in een grote zaal. De kinderrechter zat op een verhoging en ik moest iets omhoog kijken om hem aan te kijken, hierdoor voelde ik mij heel klein. Ik had van tevoren samen met mijn mentor opgeschreven wat ik graag wilde vertellen en dit papiertje had ik mee, zodat ik hier tijdens het gesprek nog eens op kon kijken als ik het even niet meer zou weten. De kinderrechter was een vriendelijke man, die echt de tijd nam om naar mijn verhaal te luisteren. Dit was een enorm verschil met andere hulpverleners die ik al had gesproken. Voor het eerst in de scheiding had ik het gevoel dat mijn mening er echt toe deed.

Na de zitting besloot de kinderrechter dat ik geen contact hoefde te hebben met mijn vader, zoals ik dat graag wilde. Waarom de rechter dit besloten had is nooit echt duidelijk geworden, maar na het gesprek zei de rechter dat hij vond dat ik in staat was een keuze te maken die goed was voor mij. Vanaf dat moment heb ik mijn vader ook een paar jaar niet gesproken.

Maar sinds een paar jaar geleden heb ik weer goed contact met mijn vader. We kunnen weer met elkaar praten en ik denk dat de tijd apart nodig was om onze relatie te herstellen. Als we gedwongen waren geweest om contact te houden, hadden we misschien alleen maar meer ruzie gehad en zouden we nog verder uit elkaar gegroeid zijn.

Ik kijk positief terug op de uitspraak van de kinderrechter. De keuzes die ik heb gemaakt in dat gesprek, wat ik heb verteld, waren niet definitief. Het voelde toen wel alsof mijn woorden voor altijd vast stonden, maar dat is niet waar. Mensen veranderen, situaties veranderen en je kunt altijd terugkomen op beslissingen die eerder zijn genomen. Het belangrijkste is dat ik heb geluisterd naar wat goed voelt voor mij.