Een ode aan mijn oma op de diploma-uitreiking

Tot op de dag van vandaag is er veel spanning tussen mijn ouders. Ik keek dan ook niet echt uit naar mijn diploma-uitreiking. Gelukkig waren mijn ouders en oma (de moeder van mijn vader) er wel, maar ze gingen heel ver uit elkaar zitten. Mijn vader en oma zaten helemaal vooraan en mijn moeder helemaal achteraan. Ik wachtte totdat mijn naam werd omgeroepen zodat ik mijn diploma kon ondertekenen. Ik was zo zenuwachtig dat ik er misselijk van werd. En dat was niet omdat ik op een podium stond. Ik was alleen maar bezig met hoe het daarna zou gaan.

"Naar wie moest ik als eerste toelopen? Voelde mama zich wel goed? Hoe kan ik mijn spanning verbergen en doen alsof ik heel blij ben? Gaan mijn ouders elkaar feliciteren of gaan ze misschien wel ruzie maken?"

Aangezien mijn vader vooraan zat liep ik maar als eerste naar hem toe. Mijn oma zat naast hem. Ze keek naar achteren en zei: oh daar is mama! Wat leuk om haar te zien! Ik ga even naar haar toe, loop je mee? Ze liep naar mijn moeder en knuffelde haar stevig. Ik werd helemaal warm van binnen. Even waren de werelden van mijn ouders weer verbonden. Wat een opluchting. Ik voelde de spanning langs mijn schouders wegvloeien en ik kon ineens ruimte maken voor trots. Trots zijn op mezelf.

Heb jij ook iemand die neutraal kan zijn en jou écht begrijpt? #jehoefthetnietalleentedoen