Mijn vader trok zich terug uit mijn leven

Ik was 14 jaar toen mijn ouders gingen scheiden. Midden in de puberteit en geen idee wat er op mij af kwam. Vanaf dat moment veranderde er heel veel. De sfeer in huis werd grimmig, mijn ouders sliepen niet meer samen en mijn vader was vaak weg van huis. Na 3 maanden had mijn vader een eigen appartement gevonden bij ons in de buurt. Het was 5 minuten fietsen. 

Co-ouderschap 

In het begin hadden we co-ouderschap. Dit betekende de ene helft van de week bij papa, de andere helft bij mama. De weekenden waren dan om en om. Dit was voor mijn vader best heftig. Ik zat al in de 2e klas van de middelbare school, maar mijn broertje zat in groep 7. Die kon al wel alleen naar huis fietsen, maar dit ging niet altijd goed. Hij kon de zelfstandigheid van alleen fietsen niet aan. Hier kon mijn vader helaas niet heel veel bij helpen. Hij werkte tot half 5 en was dan pas om half 6 thuis. Dan waren wij al lang thuis. Dan moest hij nog koken en voor ons zorgen. Dit leverde bij hem veel stress op en hij was vaak geïrriteerd. Dit deed ook wat met de band die ik met mijn vader had. Het werd oppervlakkiger.

In het begin hadden we het gezellig. We zijn met z’n drieën naar de Efteling geweest en we hebben veel spelletjes gedaan. Toen had ik nog niet het idee dat er tussen ons veel veranderd was. Dit kwam pas toen hij zich terugtrok uit het co-ouderschap, omdat hij het niet kon hebben om doordeweeks voor ons te zorgen. Ik zag hem daarom ineens maar 1 keer in de 2 weken. Dit vond ik in het begin heel moeilijk. Er veranderde iets in onze band. Heel langzaam trok hij zich terug uit mijn leven. Hij was niet meer bij gesprekken op school en als we bij hem waren, dan was hij emotioneel afwezig. 

Nieuwe vriendin

Een jaar na de scheiding maakte papa bekend dat hij een nieuwe vriendin had. Dit kwam voor mij best als een shock. Ik wist niet wat ik ervan moest vinden. Hij ging verhuizen en trok bij haar in, 50 minuten verderop. Dat is het moment geweest dat ik mijn vader begon kwijt te raken. Wij kregen een eigen kamer, maar zo voelde het niet. Ik sliep op de kamer waar hun kledingkast stond en mijn broertje sliep op zolder op het bed van de zonnebank.

Ik voelde me daar helemaal niet welkom. Papa en zijn vriendin hadden ruzie om de kleinste dingetjes. Ze waren nog heel erg zoekende. Het was echt haar huis en ineens moest ze het gaan delen met een andere man en 2 puberende kinderen. We moesten er ook om het weekend heen. Dat was vanuit de rechter bepaald. Hij kwam ons dan ophalen bij mijn moeder. 

Ouder worden

Na mijn examens kreeg ik een baantje. Dit betekende dat ik alleen kon werken in het weekend dat ik bij mijn moeder was. Dan verdiende ik nog geen €50 in de maand. Ik kreeg na een jaar een ander bijbaantje en hier wilde ik het liefste elk weekend werken. Ik werd dan op zaterdagavond opgehaald en zondagavond weer thuisgebracht. Dit hebben we niet heel lang volgehouden. Ik ging hem steeds minder zien. 

De bom barstte toen ik naar het mbo ging en 18 jaar werd. Mijn vader moest voor school gaan betalen, maar dit weigerde hij. Ik voelde me in de steek gelaten, alsof hij niet meer van mij hield. Ik was boos en teleurgesteld. Ik heb het contact met mijn vader verbroken en wilde niks van hem weten. Als ik een appje van hem kreeg, was ik helemaal van de leg. Dan kwam al die boosheid weer naar boven. Deze boosheid heeft mij 3 jaar lang tegengehouden het contact weer op te zoeken. 

En nu?

Tegenwoordig heb ik weer contact met hem. Ik zie hem denk ik 4 keer per jaar. Ik heb 2 jaar geleden een brief gestuurd over hoe ik alles heb ervaren. Ik heb het hem vergeven, maar ik ben het niet vergeten. Het voelt nu alsof ik hem opnieuw moet leren kennen. Soms mis ik de momenten die we samen hadden, maar ik heb er nu ook vrede mee. 

Herken je dit zelf ook, maar weet je niet hoe je hiermee om moet gaan? Stel je vraag op ons Forum of vraag een Buddy aan.

Soms heeft het hart meer tijd nodig om te accepteren wat je al weet.