Dag Sonne, wat leuk dat je een kijkje neemt op dit forum! En wat een grote en rake vragen stel je. Kun je misschien wat meer vertellen over je project?

Hoi Sonne,

Wat een interessant onderzoek!

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog op de basisschool zat, dus dat is alweer een tijd geleden voor mij (meer dan 15 jaar). Ik heb het meeste moeite gehad met het proces na de scheiding. Er werd nooit echt gesproken met mij over de scheiding en hoe ik mij erbij voelde. Ik heb in die jaren erna veel emoties opgekropt en mij eenzaam gevoeld. Gelukkig kan ik er nu wat meer over praten en het wat meer een plek geven. Maar tot op de dag van vandaag voel ik mijzelf nog steeds een last soms voor mensen om mij heen, net zoals ik dat voelde na de scheiding.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt, veel succes met jouw onderzoek!

heey! wat een mooi onderwerp voor je school project! ik had persoonlijk heel veel moeite met het scheiden van mijn ouders.. toen ze het vertelden heb ik er ook erg veel last van gehad. en het hele proces van scheiden van pap en mam heb ik ook veel moeite meegehad. Ik heb veelste veel meegekregen van alles wat er qua spanning en stress hing en waardoor het allemaal gekomen was. Ik heb door de scheiding ook erg veel gezeur gehad met mijn moeder en ik wist gewoon niet zo goed wat ik moest. Nu op de dag van vandaag heb ik er nog steeds erg veel moeite mee maar het gaat al steeds beter! Ik hoop dat je wat met deze informatie kan. Heel veel succes nog met je schoolopdracht!!!

Mijn ouders gingen scheiden toen ik 10 jaar oud was en mijn broertje was 8 jaar oud. Wij kwamen uit school en mijn moeder zei dat ze ons wat moest vertellen en dus ik dacht dat ze iets leuks voor ons in petto had. Mama mijn broertje en ik gingen naar huis. Daar vertelde mijn ouders dat ze gingen schoeiden en de tranen vloeiden toen. Ik vroeg me af waar onze hond zou boven gelukkig wel bij ons thuis. Toen is mijn vader naar zijn ouders vertrokken en hebben we daar Pasen gevierd zonder mijn moeder. Mijn broertje en ik wilde toen in het begin nog graag naar mijn vader maar mijn vader wou ons niet zien. Later toen we ouder werden veranderde dat dus wij wouden niet meer maar mijn vader wou ons wel zien. Bij mijn vader zaten we de hele dag op de bank, deden we niets, aten we maar weinig en sliepen mijn broertje en ik op een kamer. Totdat mijn broertje 18 was en ik 20 jaar gingen we nog naar onze vader toe. Totdat mijn vader het contact verbrak omwille van een rechtszaak en nu hebben wij hem ondertussen al twee jaar niet meer gezien. Mijn vader weet niet hoeveel pijn hij ons heeft gedaan en dat doet ons erg veel pijn. Ondertussen 23 jaar en twee jaar geen contact met mijn vader. De scheiding heeft ons veel goeds gebracht geen ruzie tussen mijn ouders meer maar heeft ons vooral verdriet gebracht en niets veel goeds. Nu ik 23 ben, heb ik al twee jaar geen contact meer met mijn vader.

Succes met je schoolproject. Groetjes Annika uit Limburg nl

Inmiddels is het 30 jaar geleden dat mijn ouders gingen scheiden. Ik weet nog dat ik het niet eens echt heel erg vond, ze hadden veel ruzie en mijn leven ging op de normale manier door. Mijn vader was voor de scheiding ook veel weg voor zijn werk dus zo erg was het niet. Maar mijn vader had er financieel een puinhoop van gemaakt. Mijn moeders rekening leeg gehaald, hypotheek niet betaald, het was ellende. Ze konden niet meer praten met elkaar dus het ging via advocaten en deurwaarders en politie. Mijn moeder en mijn broer haten mijn vader en vertelden me constant dat hij zo’n lul was en wat hij allemaal gedaan had. Of dat ik zo op hem leek. Dat vond ik heel moeilijk want ik hield van hem en miste hem. Daardoor voelde ik me vaak heel eenzaam. Ik moest ook alles zelf regelen zoals mijn vakanties en dan werden ze kwaad op mij omdat de ander niet kon of de aanschaf van nieuwe kleding of een fiets. Dan stond ik er tussen en ving de klappen terwijl ik geen invloed had. Ik heb dus meer last gehad van hoe ze het aanpakten dan van dat ze gingen scheiden. En nog steeds vechten ze het uit over mijn rug. Dat had invloed op mijn bruiloft en mijn zwangerschap. Ik ben zelf net gescheiden en heb een zoontje van 7. Het voelt zo als falen dat hij nu heeft wat ik zo vreselijk vond, gescheiden ouders. Ik ben ook heel lang in mijn huwelijk gebleven omdat ik het hem niet wilde aandoen. Dus ook al ben ik 38 en is het 30 jaar terug, het beïnvloed me nog. Het zorgt er nu wel voor dat ik me heel goed inlees, nooit iets onaardigs zeg over mijn ex, alles voor hem regel en het contact uit alle macht goed hou met zijn vader. De scheiding kon ik niet voorkomen maar ik hoop wel de ellende te voorkomen die ik heb gehad na de scheiding. Succes met je onderzoek!

Hoi Sonne, ik denk dat voor mij iets vergelijkbaars geldt zoals voor veel andere kinderen wiens ouders scheiden: ik had het gevoel dat er niet veel rekening met mij werd gehouden. Ik was 12 jaar, maar mijn vader ging pas weg toen ik al 15 was. Mijn ouders leefden tot die tijd samen in ons huis alsof er niks aan de hand was. Maar dat was er natuurlijk wel. En ondertussen was er vrijwel nooit iemand thuis, ook mijn twee zussen niet, waardoor ik me heel eenzaam voelde en algauw 'foute' mensen opzocht. Ik had graag gewild dat mijn thuis mijn thuis bleef, al zou dat niet hetzelfde huis geweest zijn. (Ik ben overigens nu 36, dus het is lang geleden en ik weet dat mijn ouders hebben gedaan wat ze konden, maar ik hoop dat andere ouders dit anders doen.)

Hi!! Wat een ontzettend gaaf onderwerp om te onderzoeken!

Ik was heel jong toen mijn ouders gingen scheiden, dus ik kan me niet meer herinneren hoe dat was voor mij. Helaas hadden mijn ouders een vechtscheiding, dus mijn jeugd was ontzettend chaotisch.

Tuurlijk, je krijgt je typische “twee kamers, twee verjaardagen, twee vakanties” speech, maar als je ouders zo vaak ruziën dat je er als 7 jarig meisje tussen moet springen, wil je helemaal geen “twee van alles” meer. Het enige wat je dan wilt is rust.

Ik heb een hele hoop dingen voor mezelf geprobeerd. Week om week regeling, permanent bij mijn vader wonen en permanent bij mijn moeder wonen. In dit proces probeerde ik ook rekening te houden met mijn zusje en half zusjes en broertje. Dat was lastig, als oudste word je dan toch een ouder figuur voor die kleintjes.

Mijn vader en zijn gezin, inclusief mijn volledige zusje, en ik spreken elkaar niet meer, dit was niet altijd zo. We zijn alleen compleet andere mensen. Andere normen en waarden. Dit is niet makkelijk. Mijn vader was mijn held, en nu doet hij er alles aan om mij het leven zuur te maken. Dat is vreemd.

Door al het geruzie tussen mijn ouders, van hop naar her met rechtspraken, instanties en therapeuten en de moeilijkheden bij mijn vader thuis, heb ik trauma opgelopen. Ik zat er helemaal doorheen, zag het allemaal niet meer zitten en wist absoluut niet hoe ik om moest gaan met dingen die mijn leeftijdsgenoten deden, zoals uitgaan, shoppen, heerlijk roddelen etc. Ik snapte dat gewoon niet.

Toen ik ging studeren ben ik mezelf ontzettend hard tegen gekomen en heb een aanvraag gedaan voor EMDR therapie (Eye Movement Desensitisation and Reprocessing). Dit is therapie om om te gaan met de bijwerkingen van trauma, zoals flashbacks en nachtmerries. Dit hielp ontzettend! Ik leerde een nieuwe versie van mezelf kennen; een levendige meid met ontzettend veel ambitie. Ik voelde me vrij en vredig.

Ja, ik heb nog elke dag verdriet over hoe alles is gegaan en dat ik een groot gedeelte van mijn gezin en familie niet meer zie. En ik hoop elke dag dat het misschien anders kan, ondanks de schade die is aangericht. Maar ik voel me compleet en gelukkig. Dat is soms moeilijk te begrijpen voor anderen, maar ik begrijp het zelf wel. En dat is het aller belangrijkste :).

Hoihoi! Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was, dat is inmiddels 14 jaar geleden. Ik heb de scheiding niet bewust meegemaakt, maar ik ondervind nog dagelijks gevolgen. Door de scheiding en daaropvolgende ruzies ben ik geneigd om confrontaties en ruzies te vermijden. Ik merk dat ik snel in de verdediging schiet wanner wel geconfronteerd. Daarbij vind ik het lastig om grote keuzes te maken. Ik heb nooit willen kiezen tussen mijn ouders, maar wel gevoeld alsof dat moest. Dit heeft veel effect gehad. Fysiek denk ik niet dat ik er veel last van heb. Ik hoop dat je hier wat aan hebt en succes met je opdracht.

Hi Sonne! Wat een mooi onderzoek en wat goed dat je de meningen, gevoelens en ervaringen van echte ervaringsdeskundigen vraagt!

Ik weet nog goed dat mijn ouders ons vertelden dat ze gingen scheiden. Dat is voor ieder kind een heel pijnlijk en onwerkelijk moment. Je hele leven staat in één keer volledig op zijn kop. Alles wat normaal en vertrouwd was wordt ineens anders en de toekomst is onbekend en onzeker, dat voelt heel eng in het begin. Tijdens het eerste jaar van de scheiding voelde ik mij vooral heel verdrietig. Ik wilde helemaal niet dat mijn ouders gingen scheiden en dat ik mijn tijd, aandacht en spullen over twee ouders en twee huishoudens moest gaan verdelen. Maar het besluit is genomen en als kind kan je niks anders doen dan de scheiding braaf ondergaan, een heel machteloos en frustrerend gevoel. “We blijven vrienden en we geven nog veel om elkaar”, zeiden ze toen ze ons vertelden dat ze gingen scheiden. Maar nog geen jaar later is niks minder waar. De scheiding escaleerde steeds verder en het werd al snel een vechtscheiding. Ruzies wat betreft kinderverdelingen en alimentatie berekeningen. Hoe verder de scheiding vorderde hoe minder er gegund werd. “Als ik alimentatie moet gaan betalen wil ik hun ouder niet meer zijn”, kwam er zelfs voorbij. Het is moeilijk om in woorden te beschrijven hoe veel pijn het doet om dat te moeten horen. Dat de principe kwesties, geld en de scheiding “winnen” meer waard is geworden dan je eigen kinderen. Het was een hele lange, heftige en stressvolle periode. Ik heb me verdrietig, boos, machteloos, gekwetst en schuldig gevoeld. Soms nog steeds een beetje. Maar nu, 6 jaar na de scheiding, overheerst er een gevoel van opluchting en ben ik blij om te zien dat beide ouders gelukkiger zijn dan ze waren voor de scheiding. Dat er voor het eerst een rustige, vredige en veilige sfeer hangt thuis. En dat alles nu voorbij is en we een nieuw “normaal” hebben gecreerd met nieuwe gewoontes en tradities. Waardoor het leven weer net zo vertrouwd voelt als vroeger.

Ik hoop dat je hier wat mee kan en wens je heel veel succes met je onderzoek verder!

Heel veel liefs, Anna

Hi! Wat een bijzonder onderzoek. Heel goed van je dat je daarin wilt duiken.

In mijn situatie is me twee keer verteld dat mijn ouders gingen scheiden. De eerste keer gebeurde toen ik 14 was, maar hierna gingen ze eigenlijk nog heel lang niet uit elkaar. Ze kozen ervoor om het ons te vertellen in de kerstvakantie. Mijn zus was met haar toenmalige vriend zelfs niet eens in het land (wintersport), dus we moesten het ook nog eens geheim houden voor haar. Ik heb dit hele spektakel eigenlijk een beetje geblokkeerd in mijn hoofd, want er was enorm veel verdriet. Met name omdat mijn vader overduidelijk niet op de hoogte was dat het mis was gegaan. Het heeft ook jaren geduurd voordat ik dat 'kerst' gevoel weer terug kreeg.

Ze zijn hierna nog 4 jaar lang niet gescheiden. En dat is ook precies hoe ik het zie. Deze periode van (jawel) 4 jaar was verschrikkelijk. Ik was notabene oud genoeg om goed te snappen wat er mis aan het gaan was. Mijn moeder was weer begonnen met roken, mijn vader hierdoor ook om 'bij haar te zijn' en je zag dat mijn moeder hier eigenlijk geen behoefte aan had. Het was een periode van op onze tenen lopen, waardoor ik ervoor koos om eigenlijk zo goed als altijd weg te zijn. Vreemd genoeg is ons ook nooit verteld 'dat ze niet uit elkaar zouden gaan'. Voor mij voelde het als een scheiding van 4 jaar. Maar mijn zus en broertje ervaarde dit kennelijk heel anders.

Toen ons de tweede keer werd verteld dat ze gingen scheiden (toen ik 18 was), kwam het voor mij als een opluchting. Ik weet nog heel goed dat ik zei: 'Zo. Hè Hè. En nu ook graag zo snel mogelijk alsjeblieft.'. Ook heeft mijn vader de tweede keer geen traan gelaten. Toch bleek het een uitermate shock te zijn voor mijn broertje en zus. Die 'zagen het niet aankomen'. Zo zie je maar dat iedereen het ander beleeft.

Als ik heel eerlijk moet zijn heb ik destijds nooit ervaren dat ik er last van had. Want ik was het liefst de deur uit. Maar achteraf gezien? Je ziet gewoon hoe mijn school en vriendschappen eronder hebben geleden.

Nu schrijf ik blogs voor (onder andere) een advocaten bureau gespecialiseerd in familierecht en schrijf ik content voor ouders die gaan scheiden. Hierdoor word ik tot op de dag van vandaag nog geconfronteerd met hoe slecht mijn ouders de situatie hebben behandeld. Maar volgens mij is een scheiding gewoon verschrikkelijk, zelfs als het met zijden handschoentjes behandeld wordt.

Hai, mijn ouders hebben ongeveer een half jaar geleden gezegd dat ze gingen scheiden. De eerste paar maanden dacht ik dat ik het wel oke vond, maar hierna ben ik mij steeds slechter gaan voelen en begon met een praktijkondersteunster te gaan praten, dit heeft mij erg geholpen. Helaas is dit voor korte termijn en ik ben wat bang dat ik mij hierna weer slecht zal gaan voelen. Maar ja, de scheiding heeft dus wel mentaal effect op mij gehad. Ze kunnen het nog wel goed met elkaar vinden, dus mijn geval valt nog wel mee denk ik.

Met vriendelijke groet, Tom

En veel succes met je opdracht, goed dat je het over dit onderwerp doet!