Hi Lotte, Wat dapper dat je op dit forum je vraag durft te stellen.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je boos bent en last hebt van al deze emoties. Zelf was ik ook heel boos het eerste jaar van de scheiding. Mijn moeder wilde scheiden dus ik was vooral heel boos op haar. Na een tijdje realiseerde ik me dat ik niet altijd boos wilde blijven op m'n moeder en dat ik goed wilde zijn met allebei m'n ouders. Mij hielp het heel erg om een brief te schrijven naar m'n moeder met alles waar ik mee zat. Uiteindelijk heb ik die niet verstuurd maar heb ik wel alles wat in die brief stond besproken met m'n moeder. Zou jou dat misschien ook kunnen helpen?

Heb je iemand met wie je hierover kan praten? Een tante of een oom? Of misschien een vriendin? Ik vond het altijd heel fijn om met iemand over de scheiding te praten. Dan kreeg ik ook een beetje een idee wat ik eigenlijk met m'n ouders wilde bespreken. Dat hielp bij mij namelijk het meest; als ik boos was op een van m'n ouders om dat te bespreken met ze. Zou je dat durven? Om met je vader te praten? Wist je dat je ook via Villa Pinedo met iemand kan chatten die in een soort gelijke situatie heeft gezeten? https://www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy/

Ik hoop dat dit je wat heeft geholpen! Als je nog meer vragen hebt kan je ze altijd hier op het forum stellen of reageren op dit bericht :)

Heel veel liefs, Adinda

Hi Lotte,

Wat goed dat je hier een berichtje hebt geplaatst. Ik kan mij goed voorstellen dat je even niet weet wat je moet. En wat vervelend dat je dit moet meemaken en dat je vaders kant van de familie hier boos om is. Zij kunnen niet voor jou beslissen hoe jij je moet voelen.

Het zou kunnen dat het een tijdje duurt voordat je je vader niet meer haat, je moet hem namelijk eerst kunnen vergeven. Misschien helpt het om te realiseren dat hij niet vreemd is gegaan om jou pijn te doen. Ook al voelt het misschien wel zo, het heeft niks met jou te maken. Maar ik snap dat het moeilijk is om jullie relatie los van de relatie van je ouders te zien. Zijn actie had niks te maken met de liefde die hij voor jou heeft. Maar pas als je hem kunt accepteren en vergeven kun je weer een stapje terug naar een 'normale' relatie gaan. Dit alles kost tijd, voor de een meer dan voor de ander. Maar het is echt niet erg als je je tijd neemt, je mag eerst alles goed voelen en een plekje geven.

Als ik ergens mee zit, helpt het altijd heel erg om te schrijven. Misschien kun je een brief aan je vader schrijven. Je hoeft hem niet te verzenden maar je kunt er wel even alles in kwijt.

Heel veel succes, en als je nog verder wilt praten kan dat altijd hier of met een buddy. https://www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy/

Liefs, Didi

Heyy! Mijn situatie is heel anders maar het komt wel een beetje op het zelfde neer. Mijn ouders gingen ook uit elkaar maar ik was toen 9 dus alweer een tijdje geleden. Ik zie mijn vader al sinds dat ik 10 ben niet meer omdat hij ook wat fouten gemaakt heeft wat ik hem niet meer kan vergeven. Ik heb daar door hele erge woede gekregen en kon hem niet meer uit staan. Ik ben uiteindelijk voor therapie gegaan en wat voor mij vooral hielp was dat ik ging kijken naar waarom alles speelde dat ik de hele situatie een beetje meer kon begrijpen daar kreeg ik wat meer rust door maar haalde natuurlijk niet de woede weg….. want daar ben ik namelijk ook zelf nog mee bezig want hoe ik daar vanaf komt weet ik zelf ook nog niet

Hoi Lotte, Ik herken mezelf en mijn situatie heel erg in die van jou. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan met een vechtscheiding toen ik net 5 jaar was. En ik heb sinds iets meer dan 2 jaar geen contact meer met mijn vader. Er zijn dingen gebeurd die ik hem nooit zal vergeven, dat zijn dingen die hij naar mijn moeder, mijn broer en naar mij heeft gedaan. Mijn familie denkt dat mijn moeder deze keus voor me gemaakt heeft en geeft haar overal de schuld van. Ze vinden dat ik te overdreven reageer. Maar hun weten niet hoe ik me voelde over alles. Ik heb veel therapie gehad omdat ik veel last had van depressie, boosheid en veel nare gedachtes omdat ik mijn gevoelens niet durfde te uiten. Toen ik de keus maakt om na een ruzie niet meer naar mijn vader te gaan, was alles rustig. Ik had geen stress meer, kon mijn gevoelens uiten op een goede manier en begon langzaam mijn leven te lijden zoals ik dat wou omdat hij niets meer te zeggen had over me. Het heeft mij zoveel rust gegeven. Ondanks dat ik mijn hele familie niet meer spreek en zie, is het beter voor mij.

Als jij je zo ongelukkig voelt bij je vader dan is dat niet juist. Het klinkt misschien heel rot maar jij moet je niet schuldig voelen als hij je zo laat voelen. Doe wat voor jou goed voelt en wat voor jou goed is!