Hey! Ik ben Karlijn :) wat vervelend voor je! Probeer iemand te vinden om mee te praten! Dat helpt echt! Ik snap dat je sommige mensen niet vertrouwt, maar probeer iemand te vinden die je wel vertrouwt! Ik zou ook proberen nieuwe vrienden te maken! Buiten je school misschien? Heel veel liefs en succes, karlijn

Dag Nika, wat leuk dat je een kijkje neemt op dit forum! Wat je zegt is heel herkenbaar, ik ben zelf ook ongeveer twee jaar na de scheiding pas de effecten ervan gaan ervaren, hoewel ik helemaal niet wist dat dat het was, dus super knap dat jij dit wel al weet!

Als ik hoog in mijn emoties zit zoek ik vaak naar afleiding, in muziek bijvoorbeeld. Als dat niet gaat probeer ik mezelf er vooral aan te herinneren dat mijn emoties geen problemen zijn die opgelost moeten worden, in ieder geval niet als ik nog emotioneel ben.

Over het op en neer reizen, heb je al met je ouders gedeeld dat je hier moeite mee hebt? Misschien dat zij iets weten om het makkelijker voor je te maken. En trouwens ook super goed dat je pragmatisch probeert te blijven over je stiefouders, hoewel dat natuurlijk niet altijd hoeft :)

Wat jammer over dat je vrienden je niet meer vertrouwen. Ik kan me voorstellen dat dat snel eenzaam wordt. Als je wilt kun je met een buddy praten, toen ikzelf een buddy had hielp dat mij altijd enorm. Denk je dat je nieuwe vrienden kunt zoeken? Of misschien wat meer kunt omgaan met je andere vrienden, van je sport bijvoorbeeld, als je die hebt.

Veel succes lieve Nika, ik weet zeker dat je hier doorheen komt. Je klinkt als een bikkel en een super coole kikker, en dat meen ik oprecht <3

Groetjes, Rohini (zij/haar)

Hi Nikita, wat goed dat je ons laat weten wat er bij je aan de hand is. Dat op zichzelf is al een moedige en dappere stap. Dank je wel daarvoor.

Zelf heb ik ook in jouw situatie gezeten, waardoor ik je graag zou willen adviseren het gesprek (nogmaals) aan te gaan met je vader en moeder. In mijn situatie moest ik ook iedere week heen en weer, terwijl ik hierdoor geen rust meer kreeg.

Het is niet erg dat je dat voelt en heeft niks met je ouders te maken. Je mag ze gerust zeggen dat je liever om de twee weken heen en weer reist. Dat gaf mij in ieder geval al meer rust. En als je ouders daar moeite mee hebben, mag je ook hun vertellen dat het niet iets met hun te maken heeft. Vertel je ouders dat je je somber voelt en dat je het nodig hebt. Maar doe het vooral in een rustige situatie. Huilen mag. En voel je dat je gefrustreerd of boos wordt? Adem dan even heel diep in. En heel diep uit. Emoties zijn niet erg, maar vaak levert rustig praten je meer op in deze situaties.

Ook heb ik in het verleden, en ook toevallig tijdens de scheiding van mijn ouders, moeizame relaties gehad met vrienden. Een deel hiervan kwam vanuit mij, omdat ik was veranderd door de scheiding en hierdoor niet altijd meer vrolijk was. Een ander deel kwam vanuit hun. Zo groeien mensen jammer genoeg op iedere leeftijd uit elkaar. En vervelend genoeg voor jou, gebeurd dat op jouw jonge leeftijd op een nog vrij vervelende manier.

Mijn advies hiervoor is om jouw waardevolle energie in jezelf te steken en niet in je vrienden die je op deze manier behandelen. Gebruik je energie liever voor dingen waar je op dit moment wél gelukkig van wordt. Je vrienden bewijzen met dit gedrag dat ze jou niet kunnen ondersteunen op de manier die jij nodig hebt. Wil je toch liever het contact behouden? Ga dan in gesprek met ze en vertel ze hoe je je voelt. Geef ze bij dit gesprek ook de ruimte om zelf aan te geven hoe zij het opvatten. Het kan goed zijn dat ze helemaal niet weten waarom je soms anders reageert of minder vrolijk bent.

Maar als deze vriendschappen niet meer te redden zijn, dan is dat ook oké. Nieuwe vrienden komen vaak wanneer je ze het minst verwacht en die vrienden zal je nog veel langer met je meenemen.

Ik hoop dat dit een beetje heeft geholpen.

Liefs, Mirthe.