Hi Lara. Ik heb zelf al een aantal jaar geen/ heel weinig contact met mijn vader. Wanneer er wel contact was gaf dit mij gelijk zo veel spanning. Nu ik gekozen heb om hem niet te zien heb ik hier gelukkig veel minder last van. Ik snap dat het een hele moeilijke keuze is, omdat het je vader is wil je toch loyaal aan hem blijven. Maar om toch voor mijzelf te kiezen heeft mij veel rust gegeven. En als je nu geen contact met hem wil betekend niet dat het voor altijd zo moet zijn. Wanneer je er toch klaar voor bent kun je zelf de keuze maken om weer contact met hem op te nemen. Of misschien helpt het om ipv samen naar school te rijden eens in de paar weken bijvoorbeeld wat leuks te gaan doen. Zo hoef je niet steeds het gesprek erover aan en doe je leuke dingen samen.

Hey Lara,

Goed dat jij je vraag deelt hier op het forum! Ik herken heel veel uit je verhaal. Al zijn mijn ouders gescheiden toen ik 5 was, zat ik voor dezelfde keuze toen ik 13 was. Mijn vader heeft mij heel veel pijn gedaan en daarom was het voor mij belangrijk om voor mezelf te kiezen en full-time bij mijn moeder te gaan wonen. Daarnaast heb ik ook een vorm van autisme en wonen op één plek gaf mij heel erg veel rust.

Wel was het soms ook moeilijk. Ik vond (en vind) het nog steeds moeilijk om echt te zeggen (op dit moment) helemaal geen contact te hebben met mijn vader. Dat komt omdat mijn broertjes wel contact hebben en tussen ons ook extra moeizaam zou worden als ik helemaal geen contact zou hebben met mijn vader. Ik heb wel tegenwoordig een methode gevonden waar ik me (voor nu) in kan vinden en wat voor mij haalbaar is in de mate van contact. In mijn geval betekent dat dat ik mijn vader 2-3x per jaar zie. Ik spreek dan met hem af op een neutrale plek zoals een restaurant om samen wat te gaan eten (lunch of diner) en eventueel een stukje wandelen. Verder hebben we af en toe (rondom feestdagen en verjaardagen) contact via mail en sms. Ik vind het soms nog steeds wel moeilijk en dat is niet erg. Maar het is voor mij nu in elk geval veel fijner dan dat het 10 jaar geleden was.

Zoals ook Marit aangaf, is de keuze die je nu maakt, niet voor eeuwig. Dus dat is goed om te beseffen. Ik heb naar mijn vader de woorden gebruikt: 'Ik heb tijd nodig om even tot rust en tot mezelf te komen en voor mij is het daarin belangrijk dat wij even minder contact hebben.' Ik heb dit gedaan via een email zodat ik de tijd en ruimte had om te schrijven wat ik wilde en mijn vader de tijd had om rustig te lezen en reageren.

Daarnaast heb ik ook gesprekken gehad in deze periode met een psycholoog. Mijn beide ouders waren daar ook bij. Ik ben er één gesprek geweest dat de psycholoog mijn wensen kon horen en daarna hebben mijn ouders en de psycholoog samen nog een paar keer gepraat. Dit heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat mijn vader de keuze 'accepteerde' en niet mijn moeder daarin de schuld gaf (wat hij vroeger wel deed). Dus dat was voor mij ook een hele belangrijke keuze. Als een psycholoog heel veel moeite kost, zou je ook kunnen vragen of je bijvoorbeeld een gesprek met je ouders en je mentor van school zou kunnen hebben.

Ik hoop dat dit je wat handvaten en ideeen geeft over hoe je verder zou kunnen. En als je verder nog vragen hebt, dan mag je dat altijd laten weten! Als je reageert op mijn berichtje, dan lees ik dat ook weer en kan ik reageren. Weet in elk geval dat jij jouw eigen keuzes mag maken en bespreken!

Jij kan dit Lara!

Groetjes Leen