Lieve Valerie,

Bedankt voor jouw vraag op het forum en wat fijn dat je ons gevonden hebt! Je schrijft dat je geslagen wordt door je moeder. Ik kan mij voorstellen dat dat een lastige situatie voor je is. Ik wil je laten weten dat je vraag goed is aangekomen en dat je niet alleen bent.

Onze Buddy’s gaan hun best doen om jou zo snel mogelijk een luisterend oor te bieden en jou te steunen in deze situatie, maar voor nu wil ik jou alvast een (aantal) website(s) geven waar je misschien in de tussentijd iets aan hebt:

https://www.zorgenomeenkind.nl/blue/ https://www.kindertelefoon.nl/

Ik ga er vanuit dat je snel reacties krijgt van onze lieve Buddy’s en andere kinderen en jongeren met gescheiden ouders!

Dikke knuffel en liefs,

Nicole van Team Villa Pinedo

Hee lieve Valerie,

Wat goed dat je ons forum hebt gevonden en wat fijn dat je dit met ons deelt. Ik kan me voorstellen dat dit geen prettige situatie is voor jou! Zelf herken ik me in een heel aantal dingen die je verteld. Mijn ouders zijn nog niet zo lang uit elkaar als bij jou, en ik woon niet bij beide ouders maar alleen bij mijn vader. Echter toen mijn ouders nog in scheiding lagen woonde ze nog bij elkaar. Ze hadden erg veel ruzie. Ik vluchtte ook erg veel naar boven, zoals jij nu doet. Je geeft aan dat ze je niet roept voor het eten, bodyshamed en dat ze je niet meer als je eigen kind behandeld. Dat lijkt mij lastig! Toen ik zo veel op mijn kamer zat had ik wel een beetje hetzelfde. Voor mij voelde het alsof ik een vreemdeling was in het gezin. Hoe voel jij dat? Je verteld ook dat je hard geworden bent en als ze daar om vraagt dat je haar negeert. Dit herken ik ook heel erg. Toen mijn moeder ook net als bij jou depressief werd en (in mijn situatie) ik niet veel contact met haar had vroeg ze mij hetzelfde als jou moeder bij jou doet. Ik reageerde ook altijd hetzelfde als jij. Ik heb wel geleerd dat het beter is voor jezelf en voor je moeder om eerlijk te zijn. Ik hield eerder alles in, en nu durf ik mij open te stellen en aan te geven waar ik mee zit, ook als mijn moeder de reden is dat het niet lekker gaat. Voor mij geeft dat een gevoel van opluchting en voor jezelf opkomen. Snap je daarmee wat ik bedoel? En wat denk je als ik dat zo zeg? Ik kan begrijpen dat dit spannend is om te vertellen, bijvoorbeeld omdat je bang bent dat de band nog slechter word. Dit had ik zelf ook. Maar het is belangrijk om in deze situatie voor jezelf te kiezen. Snap je wat ik bedoel? Je verteld ook dat je moeder je slaat en soms met voorwerpen. Dit heb ik ook meegemaakt. Voor mij was dat altijd erg eng. Heb jij dat ook? Ik wil je meegeven dat jij hier geen fout in hebt. Jou moeder, mag om welke reden ze dan ook heeft, jou geen pijn doen. Het is ook echt heel belangrijk dat je dit bespreekbaar maakt. Zelf vond ik dat mega eng, maar ik heb een docent in vertrouwen durven te nemen en dit besproken. Zij heeft mij enorm geholpen door mij gerust te stellen en samen beslissingen te maken over wat we er aan gingen doen. Dit voelde heel fijn voor mij. Heb jij iemand met wie je dit zou durven delen? Bijvoorbeeld met een docent, familie, buurman of buurvrouw, dokter of misschien nog wel iemand anders? Ik kan ook begrijpen dat dit een moeilijke stap zou kunnen zijn. Zelf heb ik het gedeeld doormiddel van een boekje waarin ik opschreef wat er gebeurde (schrijven lucht sowieso vaak op, een goede tip ;)) en dit liet ik haar dan lezen. Misschien is dit ook prettig voor jou. In deze situatie waar je in zit kan ik goed begrijpen dat je het gevoel hebt dat je weg wilt rennen. Ik heb dat ook gehad. wat ik toen heb gedaan is dat ik 1-2 weken bij mijn oma ben gaan logeren. Ik heb ook een broer en maakte mij daar ook zorgen om net als jij. Maar op dit moment is het super belangrijk dat je aan jezelf denkt. Je zegt namelijk dat je broertje minder last heeft van de dingen die jij meemaakt, dus ik denk dat je je niet veel zorgen om hem hoeft te maken. In de 2 weken dat ik bij mijn oma was heb ik veel gepraat met mijn docent en er zijn toen veel stappen gezet voor een fijner thuis voor mij. Het gaf mij ook rust. Begrijp je dat? En hoe zou jij het vinden om dit ook te doen? Het hoeft niet bij je oma te zijn, het kan ook bij een vriendin bijvoorbeeld. Als jij je maar prettig voelt! Het geeft echt veel rust. Het hoeft trouwens ook niet te zijn dat je nooit meer terug gaat, maar je neemt eigenlijk bij wijze van spreken een mini vakantie :). En in die vakantie kun je als je wilt ook kijken wat je aan de situatie wil veranderen en daar een lijstje van maken. Dit kun je samen met iemand bekijken en er aan werken, zoals ik al had gezegd! Verder vroeg ik me af hoe je band met je stiefvader is. Kun je met hem wel praten over wat je meemaakt, en is dat misschien ook fijn voor jou? Hij staat natuurlijk dicht bij de situatie en zou je misschien goed kunnen helpen. Als laatste wil ik je meegeven om eens te kijken op het instagram account van villa pinedo. Dat heet ook gewoon villapinedo. Misschien haal je daar tips vandaan en af en toe gaan we live en kun je ook nog vragen stellen! Ook is het misschien fijn voor je om een buddy aan te vragen. Hij of zij heeft ook gescheiden ouders en kan met je praten over de dingen die jij meemaakt op momenten dat jij dat fijn vind. Dit is de link: https://www.villapinedo.nl/informatie-over-buddy/.

Ik hoop dat je iets hebt aan mijn tips en dat het voor jou wat fijner word want dat verdien je! Als er toch nog iets is of je hebt nog een vraag, mag je altijd reageren op dit bericht of een nieuw bericht schrijven! Je bent altijd welkom <3.

Heel veel liefs, Janne

Lieve Valerie, Dank je wel voor je bericht en fijn dat je je weg naar dit forum gevonden hebt. Je verhaal raakt me. Je gaat eens in de twee weken naar je vader, de rest van de tijd ben je bij je moeder. Maar, met beide heb je niet zo’n goede band. Dat lijkt me voor jou lastig en vervelend. Dus, het is erg fijn dat je een berichtje hebt geplaatst. Het is niet fijn als je moeder je niet meer als kind behandelt. Dat heb ik in mijn omgeving ook meegemaakt. Wat ik dan deed, is praten met mijn moeder over hoe ik me voelde. Doordat ik dat deed, kreeg ze door dat ik inderdaad gewoon nog kind wilde zijn, en deed ze meer haar best om er voor mij te zijn. Het kan lastig te zijn om die stap te zetten, maar het is al ontzettend moedig dat je hier een berichtje plaatst! Nu begrijp ik dat het voor jou lastig is met je moeder te praten uit je bericht. Het kan heel frustrerend zijn als je van alles zelf moet uitzoeken of als je je niet veilig voelt. Jij bent het kind van je ouders en zo wil je je ook voelen! Ik benieuwd of je weleens hebt verteld aan iemand wat er bij jou thuis gaande is. Is er iemand aan wie je hebt verteld wat er gebeurt? Of zou je iemand weten met wie je dit kan delen? Dat kan met je vader zijn, maar ook iemand van school of een goede vriend of vriendin. Dat heeft mij enorm geholpen, want luchtte ontzettend op en maakte ruimte in mijn hoofd om het gesprek met mijn moeder aan te gaan. Ik zie dat je al een aantal linkjes hebt gekregen met belangrijke info. Heb je daar al iets gevonden dat je kan helpen? Ik heb ook nog een link voor je: https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-kinderen-van-gescheiden-ouders/ Het is een brief voor kinderen met gescheiden ouders. Ook dit linkje: https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-gescheiden-ouders/ kan jou wellicht helpen. Het is een brief aan alle ouders van kinderen met gescheiden ouders. Wellicht dat je die aan je moeder zou kunnen laten lezen, daar is de brief voor gemaakt! Je mag hem natuurlijk eerst zelf lezen. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Zou je mij willen laten weten hoe het met je gaat? Ik hoor graag van je. Liefs, Gabriël