Hi Sven! Wat dapper dat je iets over de omgang met je vader wil delen op het Forum, dankjewel daarvoor.

Wat vervelend dat je negatieve dingen over je moeder hoort, ik kan me voorstellen dat dat verdrietig voor je is. Ik herken heel goed wat je schrijft en weet waar je doorheen gaat. Zelf heb ik ook een wat ingewikkelde band met mijn vader. We hadden het af en toe heel gezellig en fijn met elkaar, maar er waren vaak ook vervelende momenten. Mijn omgangsregeling was zo geregeld dat ik om de week bij mijn ouders was. Dat vond ik in het begin fijn, maar na een tijdje kwam steeds meer het gevoel dat ik het meer voor mijn ouder deed dan voor mijzelf. Het liefst was ik namelijk bij mijn moeder, het voelde daar rustig en fijn. En ook vond ik het sjouwen met tassen echt heel vervelend worden naar mate ik ouder werd.

Omdat ik hierover niet echt goed kon praten met mijn vader (hij nam dit vaak persoonlijk op en reageerde dan chagrijnig), besloot ik de omgangsregeling aan te houden. Dat kostte mij veel energie en ik ging daardoor ook slecht in mijn vel zitten. Daarom koos ik er voor om op mijn 18e mijn eigen keuzes te maken over waar ik wilde wonen. De reacties daarop probeerde ik vooral van mij af te laten glijden, dan zocht ik bijvoorbeeld afleiding door iets te doen waar ik blij van werd of door erover te praten met iemand die ik vertrouwde. Niet veel later ben ik ook op mezelf gaan wonen en dat voelde echt als een verademing. Weet dus dat er licht is aan het einde van de tunnel!

Lieve Sven, als ik er zo op terug kijk had ik eerder voor mezelf moeten kiezen. Dat is namelijk helemaal okè en super belangrijk. Waarschijnlijk ga je daar zelf namelijk ook beter door in je vel zitten. Natuurlijk is het belangrijk om rekening te houden met je ouders, maar je hoeft niet voor ze te zorgen. Dat is niet jouw taak. Het is vast niet makkelijk om af en toe voor jezelf te kiezen, want ik weet hoe vervelend de reacties daarop kunnen zijn. Maar laat je niet tegenhouden om te zeggen wat je ergens van vind of hoe jij het graag zou willen.

Ik wens je veel sterkte en succes. Weet dat je bij Villa Pinedo altijd terecht kunt met jouw ervaring rondom de scheiding. Je kunt ook een Buddy aanvragen die een soort gelijke situatie als jou heeft meegemaakt, wie weet heeft hij of zij nog mooie tips voor jou. https://www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy/

Liefs, Bibi

Hey Sven,

Wat vervelend om te horen dat het thuis zo naar is. Ik heb ook moeilijk contact met mijn vader. Hij heeft nare dingen tegen en over mij gezegd en de communicatie liep eigenlijk altijd stroef. Net als wat jij zegt voelde ik mij ook niet gerespecteerd en het voelde alsof ik altijd nog beter moest presteren dan dat ik al deed. Ondanks dat ik al ongelooflijk hard mijn best deed om zo goed mogelijk te presteren.

Bij mij was dit al jaren het geval (mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 was) en ik denk dat ik nooit echt een goede band heb gehad met mijn vader. Het werd met de jaren niet beter en op mijn 14e heb ik besloten dat het genoeg was zo. Ik huilde elke keer al dagen van te voren als ik weer naar hem toe moest. Mijn humeur leed eronder, mijn sporten, mijn prestaties op school maar vooral mijn persoonlijkheid kreeg steeds een nieuwe klap.

Heel veel mensen hebben mij toen gezegd dat ik niet zomaar het contact met mijn vader moest verbreken. Heel veel mensen hebben gezegd dat het wel mijn vader is/was. Maar voor mij voelde het niet zo. Voor mij was hij een persoon die mij verdrietig maakte en angst liet voelen. Ik heb uiteindelijk de keuze gemaakt om niet meer naar hem toe te gaan. In verband met mijn broertjes heb ik niet al het contact direct verbroken. Maar ik heb hem via een mail (10 jaar geleden, voelt oud ;-) )verteld dat het voor mij zo niet meer kon en dat ik tijd nodig had om zelf verschillende dingen op een rijtje te zetten. Het resultaat is dat ik full time bij mijn moeder ben gaan wonen. Ik zie mijn vader nu 2 of 3 keer per jaar op mijn 'regels'. Ik kies vaak een neutrale plek zoals een restaurant of een park en dan spreken we af om bijvoorbeeld te gaan wandelen of te lunchen. Dat is voor mij meer dan voldoende.

En als mensen nu vragen naar mijn keuze? Dan is het de aller aller aller beste beslissing die ik ooit heb gemaakt. Het heeft mij zoveel rust gegeven om full time bij mijn moeder te gaan wonen en ook de mensen om mij heen merken dat ik na die tijd veel meer mezelf kon zijn. Dat ik nog steeds elk jaar weer een beetje beter in mijn vel zit en dat ik nu als mens kan groeien.

Maar dat maakt het proces niet perse makkelijk. Bij mij heeft het uiteindelijk geholpen dat vooral mijn vader en moeder samen met een psycholoog hebben gepraat. Ik ben daar één keer bij geweest om mijn wensen ook kenbaar te maken naar de psycholoog. De rest hebben zij samen besproken. Dat is voor mijn ouders heel belangrijk geweest om de situatie te kunnen accepteren. Misschien is zo'n gesprek ook voor jou een optie. Dat kan soms via school of de huisarts geregeld worden.

Mocht het toch (ik hoop van niet) uitlopen op een rechtzaak, dan heb jij met 16 jaar ook het recht om te zeggen wat voor jou belangrijk is. Een rechter is dan ook verplicht om jou mening en wensen mee te nemen in zijn besloot over een omgangsregeling. Ik hoop echt dat dat niet nodig is, maar dan weet je in elk geval dat dat het geval is.

Jij kan dit Sven, jij bent belangrijk! En je mag kiezen voor jezelf!

Als je meer vragen hebt of wilt reageren, dan kan dat onder dit bericht. Dan krijg ik een melding en lees ik jouw bericht ook weer.

Groetjes, Marleen