Ik ben waarschijnlijk te oud voor deze site, maar ik moet mijn verhaal toch ergens kwijt. Mijn ouders zijn 4 jaar geleden gescheiden, mijn moeder is hertrouwd met een nieuwe man en heeft met hem een paar maanden geleden een kind gekregen. Mijn stiefvader had al 3 kinderen uit vorige huwelijken (2 nog thuis wonend) en ik heb een jonger broertje. Mijn broertje en stiefbroertje zijn beide 10, maar worden duidelijk anders behandeld. Mijn broertje krijgt (voor zijn gevoel) overal de schuld van. Er wordt tegen hem geschreeuwd terwijl er met mijn stiefbroertje gesprekken gevoerd worden. Dit gebeurt vooral door mijn stiefvader, mijn moeder doet er niets tegen. Ik ben altijd degene die naar mijn broertje luistert en hem troost als hij weer huilend in bed ligt, en dat is niet de bedoeling. Het liefst zou ik hem meenemen om permanent bij mijn vader te wonen, maar iets houdt me tegen. Ik ga ook na de zomer op kamers en ik heb het gevoel dat ik mijn broertje dan in de steek laat.  Ik heb dit onderwerp al meerdere keren bij mijn moeder aangekaart, maar wordt daar elke keer afgekapt. Ik kan het er wel met mijn vader over hebben en die steunt mij ook, maar hij is hierin ook niet neutraal. Daarom praat ik er nu hier over. Deze situatie is niet goed voor mij of mijn broertje. Heeft iemand advies voor mij?