Hey!

Wat een goede vraag stel jij. Ik denk dat het voor veel kinderen (en volwassenen) van gescheiden ouders een herkenbare situatie is. Voor mij in elk geval wel als het gaat om verwijten. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of 2 was. Ik heb daarna altijd moeite ervaren in de band met mijn vader, waarbij ik altijd het gevoel had (en soms heb) dat het nooit goed genoeg is. Ik vind het mooi hoe jij omschrijft dat je keuzes maakt. Je maakt ook keuzes die voor jou goed zijn, dat mag ook en is denk ik ook gezond, zeker als je 20 bent. Maar het is wel jammer dat je daar dan verantwoording voor af moet leggen. Mijn vader maakt wel eens opmerkingen als: ja, ik zie of hoor je ook nooit dus ja. Terwijl hij mij bijvoorbeeld ook niet belt of appt, en als ik er ben weinig interesse toont. En hoe graag ik ook zou willen dat ik dat van mij af kon laten glijden, blijven zulke opmerkingen toch hangen. We zijn nu eenmaal kind van onze beide ouders, dus wat ouders vinden of zeggen doen toch wat met je, ook als de band minder goed of hecht is. Ik vind het zelf altijd fijn om even te 'ventileren' bij iemand die ik vertrouw, en die mij dan even helpt relativeren. Bijvoorbeeld door inzicht te geven in wat er gebeurt, en dat het niet mijn schuld is dat mijn vader zo reageert.

Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar weet in elk geval dat je niet alleen bent, en dat het (helaas) voor velen herkenbaar zal zijn!

Geen idee of je het interessant vindt, maar loyaliteit speelt vaak een grote rol, misschien vindt je het interessant om daar wat over te weten te komen?

In elk geval heel veel succes, en hopelijk kun je er voor jezelf een weg in vinden! X