Hi Yazzie,

Allereerst goed dat je tijdens het googelen bij Villa Pinedo terecht bent gekomen en dat jij jouw verhaal durft te delen. Het is zeker niet altijd gemakkelijk wanneer je ouders scheiden, je daarna al snel een stiefvader erbij krijgt en mensen in je omgeving het eigenlijk niet zo goed snappen. Ik herken veel van jouw verhaal in mijn eigen situatie toen mijn ouders gingen scheiden. Toen snapte ook weinig mensen in mijn directe omgeving hoe het was om gescheiden ouders te hebben of welke gevoelens ik ervaarde. Omdat ik toen zelf een stuk jonger was, was het praten hierover voor mij ook een stuk lastiger. Wat ik nu merk, nu ik ouder ben (24 jaar), is dat ik alsnog vaak wel moet uitleggen hoe zo’n situatie is. Het valt mij op dat het begrijpen van zo’n situatie pas komt als iemand het zelf meemaakt. Daarbij is niet elke scheiding hetzelfde. ‘Geluk’, zoals jij het omschrijft, dat er geen ruzie was is vaak wat de buitenwereld ziet. Maar het gaat dieper dan dat en jij mag ook jouw gevoelens en gedachtes kenbaar maken naar jouw ouders en/of jouw verdere directe omgeving. Wellicht creëert het een kans waarbij jij meer begrip ervaart van anderen in jouw directe omgeving zonder dat je een ander kwetst. Ook lees ik dat je je soms somber en leeg voelt, het zou je misschien kunnen helpen om met een huisarts (of een praktijkondersteuner/maatschappelijk werker die daar werkt) te praten. Het heeft mij toen weer een zetje in de goede richting gegeven en wellicht kan dit voor jou ook zo zijn!

Voel je altijd welkom om op het forum te schrijven. Mocht je liever een Buddy willen om hierover te praten dan kan je altijd de website (https://www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy/) raadplegen!

Liefs Esmée

Hey Jazzie,

Allereerst wil ik je zeggen dat je voor 1500 karakters een sterk verhaal hebt neergezet!

Het moet heel lastig voor je zijn geweest om zo snel te schakelen na de scheiding. Zelf heeft mijn moeder na de scheiding een vriendin gekregen. Wat voor mij hielp was om erover te praten met mijn destijds mentor op school en dicht bij mezelf te blijven. Het is mijn moeders keus haar als vriendin te nemen niet de mijne. Ik heb wel de keus om haar te accepteren binnen ons gezin. Dat is wat ik heb gedaan, voor mezelf.

Je beschrijft ook dat je niemands gevoel wil kwetsen maar het klinkt alsof je jezelf daarin bent vergeten, jij bent ook belangrijk!

Ook dat nare gevoel van niet alleen zijn maar je wel alleen voelen herken ik wel. Dat gevoel speelt bij mij (weet ik nu) op als ik dingen doe die mij helemaal geen energie geven. Bij mij is dat het zorgen voor mijn broertje en bij jou denk ik dat het, het financieel ondersteunen van je ouders is. Hoe lastig de situatie ook is, het moet niet jouw verantwoordelijkheid zijn.

Jammer dat je familie op die manier tegen je praat. Want “geluk” heb je nooit als je ouders gescheiden zijn.

Je verteld ook op te staan met een somber en leeg gevoel. Zelf had ik dit ook een tijdje en heb de stap genomen om met een POH te praten, omdat ik (nog) niet wilde praten met mijn ouders.

Mocht dit nog een stap te ver zijn, ben je altijd welkom om eerst te praten met een buddy! Voor nu hoop ik dat mijn verhaal je wat erkenning geeft.

Veel liefs Chenna

Hey Yazzie,

Dankjewel voor het delen van jouw verhaal! Ik hoop dat je herkenning zult vinden op het forum. Ik vind in ieder geval wel herkenning in wat jij vertelt.

Je vertelt dat je niemand wilde kwetsen, aardig deed tegen je vader zijn vriend terwijl hij vaak negatief is en dat je ouders financieel ondersteunt. Mijn situatie is anders, maar ik heb me ook veel aangepast aan mijn ouders. Ik hield mijn emoties altijd voor mezelf en deed ook altijd netjes wat er van me verwacht werd. Nu ik ouder ben, kom ik erachter dat ik veel heb opgekropt. De laatste tijd heb ik ook veel last van somberheid, verdriet of geen emoties meer voelen.

Zelf merk ik dat ik vaak een 'masker' op zet. Ik heb wel verteld aan mensen uit mijn omgeving dat het niet zo goed gaat, maar niet het hele verhaal en aan de buitenkant laat ik ook niet zien hoe ik me voel. Ik doe gewoon net als anders en lach zelfs. Hoe is dat bij jou? Durf jij te vertellen en te laten zien dat je niet goed in je vel zit?

Dat er aan mijn buitenkant niets te zien is, zorgt er ook voor dat niemand ziet hoe verdrietig ik van binnen ben en er niet veel aandacht voor is. Daardoor voel ik me alleen en niet gezien. Is dit herkenbaar voor jou of werkt het bij jou anders?

Mij is het nog niet gelukt om de stap te zetten, maar ik hoop heel erg dat het jou wel lukt om te delen met anderen hoe het écht met je gaat. Er zijn mensen die om je geven, het graag willen weten en er graag voor je willen zijn. Wie zijn deze mensen voor jou denk je?

Verder wil ik je meegeven dat Villa Pinedo een plek is waar je altijd je verhaal mag delen, hier op het forum of wat uitgebreider in de chat met een buddy.

Lieve Yazzie, je bent niet alleen!

Liefs, Bente