Ik heb dit zelf ook echt heeeell vaak. Ben ik niet goed genoeg? Daardoor ben ik gaan liegen tegen mensen zodat ik de aandacht kreeg die ik thuis nooit kreeg. En helaas verdiet en woede overvalt je op de meest rare momentjes. Super kut i know. En tis ook lastig want je relatie onderhouden, je vrienden behouden, en ondertussen heb jij ouders die scheiden. Ik snap het

Ik herken dit absoluut! Alles en iedereen van je afduwen op de momenten dat je eigenlijk heel hard iemand nodig hebt. Dat je kleine ik schreeuwt om aandacht uit angst niet gezien en gehoord te worden. Wees niet te streng voor jezelf wanneer dit gebeurt en probeer het onder woorden te brengen, wat je nu al super goed doet ☺️

Hee Malou,

Wat knap dat je je zo kwetsbaar opstelt en je verhaal deelt, dankjewel daarvoor!

Je vraagt je af waar het vandaan komt, waarom alles eens in de zoveel tijd terug komt en of je hier alleen in bent.

Ik loop een beetje tegen hetzelfde aan. Ik ben al vanaf de puberteit aan het onderzoeken voor mezelf welke impact de scheiding op mij heeft en ben erachter gekomen dat dit meer is dan ik had verwacht. Een voorbeeld: Mijn ouders zeiden regelmatig slechte dingen over elkaar. Indirect zeiden ze daarmee ook iets slechts over mij, want ik ben voor de helft papa en voor de helft mama. Als ze dat deden, voelde ik me rot van binnen en wist niet hoe ik moest reageren. Er ontstond dan regelmatig ruzie met mijn vader, want midden in gesprek zei ik ineens niets meer. Hij werd nog bozer en kon dan tegen me schreeuwen. Ik voelde me niet begrepen en klapte helemaal dicht. Dan trok ik me huilend terug op mijn slaapkamer.

Inmiddels woon ik samen met mijn vriend. Ik merk dat dichtklappen een patroon is geworden bij mij. Vroeger was het mijn manier om met de situatie van toen om te gaan, maar die manier zit er nog steeds in. Als mijn vriend ook maar een klein beetje boos is op mij, kan ik helemaal dichtklappen. Hij vroeg zich steeds af waarom ik dicht klapte en niets meer zei en ik wist het zelf ook niet. Het kostte tijd, maar uiteindelijk ben ik er dus achter waar dit vandaan komt.

Ik merk dat ik in het dagelijks leven tegen dingen aanloop. Ik ben onzeker, ben veel bezig met wat anderen vinden, vind het eng om nieuwe mensen te ontmoeten, twijfel veel aan mezelf en voel me regelmatig somber. Steeds als er iets gebeurt waarbij ik weet dat mijn reactie niet 'normaal' is, probeer ik er voor mezelf achter te komen waar het vandaan komt. Wat heb ik vroeger op een verkeerde manier aangeleerd of wat is er gebeurd waardoor ik nu nog zo reageer?

Ik heb periodes dat ik hier weinig last van heb en periodes dat het ineens weer veel meer is. Ik ben er nog niet achter waar dat mee te maken heeft.

Jij vertelt dat je jouw vriend onterecht een snauw geeft en schreeuwt om aandacht. Als ik het zo lees, komt het over alsof je eigenlijk anders zou willen reageren, maar dat dit niet lukt. Zou dit bij jou ook te maken kunnen hebben met wat er vroeger is gebeurd? In welke situaties heb jij onbewust geleerd om zo te reageren? Neem het jezelf niet kwalijk en wees niet te streng voor jezelf, want jij hebt hier niet voor gekozen! Mooi dat je je er wel van bewust bent en erbij stilstaat.

Lieve Malou, ik wil je laten weten dat je echt niet de enige bent hierin! Als je er behoefte aan hebt kun je met een buddy kletsen en samen ervaringen uitwisselen, maar natuurlijk ben je ook welkom om vaker je verhaal te delen op het forum.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt, laat je het weten als je nog meer vragen hebt?

Veel liefs, Anne