hoi anoniempje,

Bedankt voor je bericht. Wat heb jij de laatste jaren veel meegemaakt zeg. Ik kan mij goed voorstellen dat je er helemaal klaar mee bent. Als ik het zo lees heb jij je vader op verschillende manieren proberen duidelijk te maken dat jij hem mist. Helaas pikt je vader dit alleen verkeerd op denk ik of vind hij het lastig om hier mee om te gaan.

Ik denk dat je alles hebt gedaan wat in je macht ligt om de situatie te verbeteren. Het is lastig maar ik denk dat je nu niks meer kan doen. Behalve jezelf helpen.... Misschien is het wel heel fijn voor je om met iemand te praten. Dit kan een goede vriendin zijn maar ook een professioneel iemand zoals een vertrouwenspersoon op school. Je hebt zoveel meegemaakt. Het is goed om daarover te praten. Je hebt gelijk dat je hier uiteindelijk sterker uit komt, voor nu voelt het alleen wel klote.

Als het contact met je opa, oma en oom goed voelt dan zou ik er zeker mee doorgaan. Of je het aan je vader moet vertellen? Tja dat is een lastige. Mijn vriend zat in een dergelijke situatie. Zijn ouders hadden geen contact met zijn opa en oma. Hij is toen een keer stiekem naar zijn opa en oma geweest. Toen hij dit zijn oiders vertelde waren ze eerst heel boos. Maar later accepteerde ze het wel. Ze weten nu dat hij contact heeft met zijn opa en oma maar willen zelf geen contact met hen. Iedereen accepteert deze situatie nu.

Misschien kan het bij jou net zo lopen....

Veel succes

Liefs evi

Dag anoniempjee,

Hoe ging jij zelf met de scheiding om? Kon je het allemaal wel verwerken of werd het jou ook op momenten teveel? Heel jammer om te zien dat je vader door de scheiding veranderd is, maar dat gebeurd wel vaker. Vaak is het voor iedereen een hele verandering om zich aan te passen aan een scheiding. Ik heb helaas vaker gezien dat één van de ouders eerst hun dochter's/zoon's prioriteit was en omgekeerd ook. En dan na de scheiding een hele andere omgang hebben.

Vaak is dit ook het geval wanneer er een nieuwe vriend(in) aan bod komt. Ik zie dat je wel veel moeite hebt gedaan om de situatie wenselijk te maken, maar dat dat helaas niet het effect heeft gehad die je wilt. Je kan ook niet meer doen dan je best en als het niet werkt dan kan je een nieuwe tactiek proberen of het laten gaan. Je vader weet heel goed hoe zijn dochter is, dus als zijn vriendin zijn dochter niet leuk vindt of iets dergelijks dan ligt dan aan hun. Wie weet verandert ze wel van standpunt naarmate ze ziet dat je haar probeert aardig te vinden en de situatie probeert te verbeteren. Hopelijk gaat je vader weer weten waarom zijn dochter geweldig is en zijn vriendin sturen om vrienden met jou te worden inplaats van andersom. Het is heel goed dat je je vader een brief hebt geschreven. Als het mondeling niet werkt dan kan het altijd schriftelijk werken. Helaas is het niet zo gegaan hoe jij het wilde, maar uiteindelijk heb je het ook goed bij je moeder dus dan is het nog steeds goed gegaan. Wat vindt je moeder van de gehele situatie? Om het bot te zeggen, dat is gewoon fout! Als zoiets gebeurt moet hij wel aandacht voor je hebben. Maakt niet uit of die jongen een goede vriend was of iemand die je vaagjes kent. Zo'n antwoord van je vader is onbegrijpelijk. Ik vraag het dan voor hem in de plaats: Hoe gaat het met je na zo iets drastisch? Kende je die jongen goed? Je was zeker ook close met je oma. Hoe ben je daarmee omgegaan?, want het lijkt alsof het ene ding gebeurt na het andere. Goed dat je bent weggelopen, want dat is onacceptabel. Ik hoop dat hij weer snel de vader wordt die je (her)kent en dat hij zijn fouten gaat proberen goed te maken.

Dat je vader niet met z'n familie praat hoeft helaas niet te betekenen dat jij het ook niet hoeft te doen. Ik begrijp de moeite die je hebt om het niet te vertellen, maar ik zou het vertellen. Hij gaat er waarschijnlijk op de een of andere manier toch achter komen en dan is het 't beste dat hij 't hoort van jou. Misschien gaat hij het niet erg vinden. Helaas heeft het geen zin om in te zitten over zijn mogelijke reactie. Je kan je wel voorbereiden op een mogelijke negatieve reactie, zodat je een reactie erop kan geven. Hopelijk zal dat niet nodig zijn. Het moet wel zeer erg zijn om je opa te zien huilen. Ik vind het heel knap van je dat je zo groot kan blijven.

Begrijpelijk dat je je niet meer druk wilt maken. Helaas is dat een karaktereigenschap. Jij bent gewoon iemand die veel geeft om anderen, dus dat zal zo blijven. Vaak is die eigenschap zeer belangrijk, gewild en goed, maar in zulke situaties kan het aanvoelen als de ergste eigenschap die je kan hebben. Zie het maar zo dat je gelijk hebt. Wanneer je erdoorheen bent wordt je sterker, maar voor nu is het dat je je erdoorheen moet slepen. Het zal niet altijd even makkelijk of moeilijk zijn, maar alles gaat wel een keer achter je. Als je de kracht ervoor hebt zou ik in jou geval nogmaals contact met je vader opnemen en het gewoon globaal houden. Hoe het met hem en zijn vriendin gaat en dergelijke. Even jou gevoelens apart zetten (hoe moeilijk dat ook zal zijn) en laten blijken dat je nog steeds geïnteresseerd bent in je vader('s geluk). En dat je oprecht wilt weten hoe het met hem gaat en niet uit bent op dat je wilt weten hoe jullie relatie ervoor staat. Ik zal sommige dingen totaal niet snappen die je vader heeft gezegd en dergelijke, maar jij kent je vader en ik niet. Als hij vroeger de lieve zorgzame vader was dan kan hij het weer worden. 'Die' vader zit nog steeds in hem, alleen moet hij het weer zien te vinden. Deels met jou hulp, maar grotendeels moet hij het zelf doen. Hopelijk heb je iets gehad aan deze tips. Als je meer nodig hebt hoor ik het graag. Dan hoef je maar weer een reactie te geven. Wij bij Villa Pinedo zullen altijd voor je klaarstaan.

Als de situatie verbetert hoor ik het ook graag. Dan kan ik een beetje blijer zijn :)

Met vriendelijke groeten,

Bob

Dankjewel Evi en Bob voor jullie reactie. Ik heb al maanden gesprekken op school met de leerlingen begeleiding. Het probleem is dat hun ook niet meer kunnen doen maar het is gewoon fijn dat ze even naar je luisteren en dat leraren er rekening mee kunnen houden ivm toetsen enz. Ik heb pap gevraagd of hij een gesprek wil met de leraar waar ik altijd mee praat maar dat wou hij niet..

mijn moeder weet niet zo goed wat ze met de situatie moet. We hebben het er wel vaak over maar zij kan deze situatie ook niet veranderen. Die jongen kende ik niet heel goed. Ik heb hem 30 minuten voordat hij zelfmoord heeft gepleegd nog zien lopen. Heel onwerkelijk maar daar komen we wel uit. Ik vind het gewoon ongelofelijk dat pap hier zo op reageert. Die leraar waar ik vaker gesprekken mee heb zei dat ik me moest proberen te wapenen tegen de dingen die pap zegt/doet. bijvoorbeeld niet meer verwachten dat hij hierop normaal gaat reageren. Wanneer je niks verwacht mis je ook niets en als hij dan eens naar me vraagt komt het als een verrassing. Dit werkt natuurlijk niet altijd maar helpt wel. Het verlies van mijn oma kan ik wel verwerken samen met mijn moeder. ik ben vorig weekend na een maand weer naar pap gegaan. toen ik hoi zei tegen mijn stiefmoeder keek ze me niet eens aan.. pap deed heel luchtig. maar daarna was hij weer boos en legt hij nog steeds alle schuld bij mij. Hij zegt dat hij weer vertrouwen in me moet krijgen want dat heb ik volgens hem beschadigd (omdat ik de situatie bij pap uitgelegd heb aan mam, en mam die dingen door heeft geappt naar pap.) hij zegt dat ik een plekje bij hun had maar dat ik door mijn eigen gedrag die plek heb weggegooid. (ik snap sowieso al niet dat ik die plek heb 'weggegooid' want ik heb alleen maar gezegd wat ik voel en heb pap en zijn nieuwe vriendin nog nooit zwart gemaakt of wat dan ook)ik heb ze nog nooit uitgescholden gewoon omdat ik toch veel respect voor ze heb. het is gewoon ontzettend raar dat pap het er totaal niet moeilijk mee heeft. toen ik huilend vertrok die avond zei hij niks.. later kreeg ik een appje en het begon met: ik zag dat je het moeilijk had net maar dit heb je zelf veroorzaakt. Ik heb niet het gevoel dat dit nog goed gaat komen eerlijk gezegd. pap wil geen water bij de wijn doen en dan houd het op. ik kan dit niet alleen oplossen en dat heb ik hem gezegd.

Maar goed, door de fouten die er nu zijn gemaakt leer ik gewoon hoe ik het later niet moet doen bij mijn kinderen. dat is waar ik me nu aan vast ga houden. ik blijf wel gewoon naar pap gaan(morgen) want hij is en blijft mijn vader. dankjewel voor jullie tips. Deze site is echt geweldig! Groetjes anoniempjee

Hey Anoniempje,

Dit alles is heel herkenbaar voor me.. Ik kan er zelf met bijna niemand over praten en doe dat ook niet graag. Ik weet niet hoe dat precies bij jou zit maar anders zouden we het er misschien over kunnen hebben? We begrijpen elkaar immers goed denk ik. Veel sterkte in ieder geval..

Groetjes Steenbokje

Hoi meisje van 15, Wat een lang verhaal. Wat knap hoe je zo goed onder woorden kan brengen hoe je je voelt en ook waarom anderen doen zoals ze doen. Ik herken wat je zegt over een vader die zo kan veranderen. Ik was zelf 16 toen mijn vader verliefd werd op een nieuwe vrouw en ging samenwonen en dat is vreselijk, je herkent hem niet meer terug. Inmiddels ben ik 35 en heb ik zelf 2 dochters (en ben niet van plan ooit te gaan scheiden;-). Mijn band met mijn vaders vrouw is niet altijd goed geweest, maar naarmate je zelf onafhankelijker wordt van je ouders, wordt het een stuk makkelijker. Bedenk terwijl je er midden in staat dat deze periode slechts tijdelijk is (ook al lijkt alles nu zo heftig), maar het wordt echt beter. Jouw manier van vertellen duidt op zoveel inlevingsvermogen en eerlijke gevoelens en het vermogen om toch ook positieve kanten te zien, daar kan je heel ver mee komen. Uiteindelijk ben jij zelf degene die je leven zinvol maakt, niet je ouders. En ik weet zeker dat jou dat gaat lukken!