Drie weken terug heb ik te horen gekregen dat mijn ouders gaan scheiden.. hoe het ook went of keert, ik begreep mijn vader erg goed! Ze zijn namelijk uit elkaar gegroeid. Mijn ma was happy op de bank met iPad, en me pa ging sporten, naar feestjes etc. Ik heb de afgelopen jaren het e.e.a. meegemaakt qua gezondheid, en in die tijd wilde ik regelmatig met mijn ma praten. Maar zij had alleen oog voor iPad, en legde deze dan nooit weg. En antwoordde met: uhu, ja, nee. Super ongeïnteresseerd! Ik woon nu een jaar samen met mijn vriend, en in die tijd heeft zij nooit echt contact gezocht. In die tijd heb ik haar hooguit 2-3 keer gezien.. Tijdens de verbouwing en verhuizing is ze ook maar 3x geweest (1x slopen - 1x halve avond behangen - 1x 15min meubels brengen). Neem het haar zeer kwalijk.. Sinds wij hier wonen is ze 1x lang geweest op mijn uitnodiging om het e.e.a. los te krijgen over de scheiding, maar ze toonde geen enkele emotie (niet blij, verdrietig boos..) Wat ik totaal niet snap! En dat doet me pijn, verdriet, en onbegrip waardoor ik nu dus op het volgende stuit: Sinds scheiding bekend is, zoekt ze super veel contact. Ze belt een aantal x per week, en appt heel veel. Ik kan daar niet tegen, gaat niet samen in mijn hoofd. Eerst hoor ik niks, en dan heel veel.. door de jaren heen is de moeder-dochter relatie voor mij echt naar een vage kennis gegaan helaas! Mijn ouders zijn zaterdag nadat ze het bekend hadden gemaakt langs geweest, zodat mijn ma d'r verhaal kon doen. Maar ze zei niks, toonde geen emotie. Ze stemde ook eigenlijk gelijk in met scheiding, GEK TOCH?! Goed: ik heb heel goed en fijn contact met mijn vader hierover wat ik echt waardeer. Maar mijn moeder belt nu in ene veel.. En ik neem niet op want ik heb geen zin om te praten (de keren dat ik opgenomen had, ging het nergens over en als ik er dan over wilde praatte reageerde ze heel nuchter). Ook als ik d'r zie bellen, leg ik hem weg.. Idem voor appjes... Ik reageer er vrijwel niet op, of kort: ja-jep.. Afgelopen donderdag was mijn pa hier, en had niet gezegd tegen d'r waar hij heen ging. Ze belde om 23:00 waar hij bleef wrs, maar hij nam niet op, en appte dat hij van mij kwam. Volgende ochtend hoorde ik dat ze boos was (deuren gooien etc.). En eind die middag kreeg ik een appje van haar of ik kon uitleggen waarom ik niet wilde bellen met haar, en niet op appjes reageer. Waarop ik iets in de trant antwoordde dat de moeder-dochter band niet echt goed is.. geen emoties etc. Waarop zij zei dat ze me haar verdriet en wanhoop wilde besparen en dat ik het al zwaar genoeg had. Oh: en dat IK ook geen emoties toon.. (Huil regelmatig bij vriend, en bij pa aan telefoon). Ik blokkeer dat bij haar, omdat zij niks naar mij toe toont. Zij zegt tegen pa dat het ''zelfbescherming'' is.. BULLSHIT! Nu een dag later.. Hoorde ik dat ze heel verdrietig is, en me pa heeft haar nog nooit zo hard zien huilen. En dat doet me ook weer pijn van binnen! Maar wat moet ik dan?! Ik kan een band niet forceren, als het er niet meer in zit dan is dat het.. Ik kan niet luchtig doen en over koetjes en kalfjes praten.. Ik ben echt desperate in wat ik moet doen!! Ik zou willen praten, maar ergens weet ik ook dat het dan wordt: maar JIJ vroeg mij ook niet, maar JIJ toont ook geen emoties etc. etc. Iemand die in dezelfde situatie (of soortgelijke) heeft gezeten? Of iemand die tips heeft.. Ik weet niet of ik contact wil blijven hebben met haar, ik weet niet hoe en wat.. Zucht :(