Lieve Linde,

Wat dapper dat je je verhaal hebt gedeeld op het forum! Uit jouw verhaal begrijp ik dat je je niet thuis voelt bij je vader en stiefmoeder en dat je het gevoel hebt dat dit ook niet gaat komen. Ik kan me voorstellen dat dit echt een lastige situatie is! Je geeft ook aan dat je eigenlijk graag bij je moeder wil wonen, maar dat dat niet mag. Ik herken veel van je verhaal. Toen mijn ouders gingen scheiden heb ik ook veel gewisseld, het ene jaar woonde ik bij mijn vader en stieffamilie en het andere jaar bij mijn moeder. Het voelt eigenlijk alsof je nergens echt thuis bent, zo voelde het ten minste voor mij! Ik vond het zelf erg spannend bij mijn ouders aan te geven dat ik eigenlijk graag bij mijn moeder of vader wilde wonen, want het wisselde bij mij ook vaak. Ik begrijp jouw gevoel wel! Wat mij erg geholpen heeft is aangeven bij mijn ouders dat ik niet tussen hen wilde kiezen, maar dat ik graag de mogelijkheid wilde om te wonen waar ik me het meest op mijn gemak voelde. Misschien helpt het om tegen je vader te zeggen dat je je erg graag thuis wil voelen daar, maar dat het nu nog niet lukt en dat het je daarom beter lijkt een tijdje bij je moeder te zijn. Je kan hem proberen uit te leggen hoe je je voelt. Ik vind het zelf altijd lastig om goed uit mijn woorden te komen, dus misschien helpt het jou ook om van tevoren op te schrijven wat je graag zou willen zeggen? Ik hoop dat je iets hebt aan deze tips!

Liefs, Leonora

hoi leonora, ik vind het fijn dat je reageert, mijn moede heeft het al een beetje gezegd tegen mijn vader dat ik me niet thuis voel maar ik mag van mijn moeder ook niet 24/7 bij haar zijn hoe graag ik dat ook zou willen. ik weet wel dat ik op dit moment wissel om ervoor te zorgen dat mijn ouders gelukkig worden. ik zie alleen bij mijn vader geen sein dat hij gelukkig is met mij en dat heb ik wel bij mijn moeder. maar hoe gelukkig mijn moeder er van wordt, ik word er echt heel ongelukkig van. en het doet me verdriet als ik eraan denk dat ik op het moment alles doe om hun gelukkig te maken, terwijl ik denk dat zij dat ook moeten doen. maar dat maakt me ongelukkig. ook heb ik alleen mijn aller beste vriendin waar ik mijn verhaal kan doen de rest van mijn vrienden (nou ja ik wil van hun meer afstand houden omdat ze niet meeleven en ze van onderwerp veranderen als ik er echt behoefte aan heb om het te vertellen) geven me geen goed gevoel. o ja en over om het op een papiertje te schrijven dat werkt niet fijn voor mij ik heb dat al een keer geprobeerd, maar wel bedankt voor je advies. en ik heb ook al bij 2 psycholoogen geweest maar daar had ik niet echt een goede click mee. en ik ben nu ook al wel een beetje klaar met me zo ongelukkig te voelen. had jij ook dat je je ongelukkig ging voelen of is dat speciaal? ik zou het fijn vinden als je nog een reageert. o ja en ik heb dyslexie dus ik maak af en toe een foutje.

groetjes van Linde

Hi lieve linde,

Wat goed van je dat je hebt durven te schrijven op het forum. Super knap van je dat je je verhaal wilt delen. Ik lees dat je het lastig vind dat je vader erg veranderd is mede door zijn nieuwe vriendin en dat je het daarom ook lastig vind om je thuis te voelen bij je vader. Wat lijkt me het vervelend voor je dat je je nog steeds niet thuis voelt bij je vader!

Wat goed om te horen dat je je wel thuis voelt bij je moeder! Kun je met haar praten over hoe je je voelt bij je vader?

Je geeft ook aan dat je toen je ouders vertelde dat ze gingen scheiden je naar je opa en oma bent gegaan. Wat lijkt me het fijn om een plek te hebben waar je dan naar toe kan! Heb je nog steeds goed contact met hen? Om eventueel ook een keer mee te praten en je gevoel te uiten?

Ik vond het ook erg lastig om te wennen in het nieuwe huis van mijn moeder en ook om de nieuwe vriend van mijn moeder te accepteren. Ik heb daar geprobeerd om leuke spulletjes neer te zetten, zodat ik me toch wat meer thuis voelde, maar alsnog blijft het anders. Ik heb wel geprobeerd om het naast me neer te leggen, omdat ik wel heel veel van mijn moeder houd. Ik schrijf wel soms in een boekje hoe ik me voel zodat ik daar dan even niet meer aan hoef te denken. Weet je misschien hoe het komt dat je je bij je vader niet helemaal thuis voelt? Misschien kun je dit dan met hem bespreken en toch proberen om er je eigen plekje te maken?

Naast het forum hebben we bij villa pinedo ook buddy’s waar je mee kan praten in de chat, zo kun je altijd over iets praten en even je gevoel uiten. Lijkt je dat fijn? Aanmelden kan via deze link https://www.villapinedo.nl/informatie-over-buddy/

Ik hoop dat ik je met mijn berichtje op weg geholpen hebt. Super dat je de stap hebt gezet om een berichtje te plaatsen. Als je nog vragen hebt mag je ze altijd stellen.

Liefs Carmen

Lieve Linde, Ik herken mijzelf helemaal in jouw verhaal. Ikzelf voelde mij ook totaal niet meer thuis toen mijn vader een nieuwe vriendin kreeg. Dat is echt een vervelend gevoel. Het enige wat voor mij hielp was om dit gevoel te bespreken. Niet alleen met mijn vader, maar ook met de vriendin van mijn vader. Je kunt aan hun beide aangeven hoe jij je voelt en dat dat voor jou heel vervelend is. Misschien kunnen jullie samen een paar oplossingen verzinnen om het gevoel minder te laten zijn? Daarnaast kan het ook heel fijn zijn om het gesprek eerst voor te bespreken met iemand. Misschien met je vriendinnen of een docent die je vertrouwt? Ik vond het namelijk heel moeilijk en spannend om het gesprek aan te gaan. Dit hielp mij dan. Daarnaast kun je je ook altijd aanmelden voor het buddy programma. Dan kun je ook op de chat met iemand praten. Hopelijk vind je een manier waarop jij je wel weer thuis kunt voelen. Heel veel liefs, Kimberly

Lieve Linde,

Wat dapper en fijn dat je nog meer over jezelf deelt! Ik kan me heel goed voorstellen dat je het gevoel hebt dat jij veel doet om je ouders gelukkig te maken. Zo heeft het voor mij ook een lange tijd gevoeld, terwijl dat als kind eigenlijk niet jouw taak is! Het klopt wat je zegt, je ouders zouden jou ook zeker gelukkig moeten proberen te maken. Je schrijft dat je bij je moeder je verhaal kan doen over hoe je je voelt bij je vader. Het lijkt me fijn dat dat kan, maar je schrijft ook terecht dat je het eigenlijk graag met je vader erover zou willen hebben. Ik heb ook veel geprobeerd om duidelijk te maken aan mijn ouders dat ik me niet thuis voelde. Het voor mezelf opschrijven, met psychologen of docenten en vriendinnen praten. Het hielp voor mij ook om na te denken over wat ik dan precies voelde. Ik lees in jouw berichtje dat je bij je vader geen teken ziet dat hij gelukkig met jou is. Misschien kan je stilstaan bij de momenten waarop je dit gevoel krijgt en ze opschrijven, zodat het later in een gesprek toch lukt om erover te praten met je vader? Mijn vader sprak niet graag over zijn emoties. En in het begin voelde ik me helemaal niet op mijn gemak bij mijn stiefmoeder. Al gauw merkte ik dat zij eigenlijk beter kon praten over gevoelens en meer naar mij luisterde dan mijn vader dat kon. Misschien kan je proberen om een keer te kijken hoe je stiefmoeder reageert als je er een beetje over vertelt? Ik vond dat zelf heel spannend, maar het luchtte bij mij uiteindelijk wel erg op. Daarnaast wijzen de andere reacties ook op ons buddysysteem, als je het fijn vindt dan kan je met een buddy praten over dit allemaal! Aanmelden kan via deze link: https://www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy/

Je vroeg ook of het normaal is om je vaak ongelukkig te voelen, en dat dit niet overgaat. Toen ik nog bij mijn moeder woonde en steeds wisselde van woonplek tussen haar en mijn vader, voelde ik me eigenlijk vaak ongelukkig. Maar dit werd wel beter, toen ik er met meer mensen over praatte. Docenten op school en vriendinnen hielpen mij er goed doorheen. Ook afleiding zoeken kon mij soms helpen, door even aan iets anders te denken en mijn hobby’s op te pakken waar ik ook woonde op dat moment. Misschien heb jij iets waar je gelukkig van wordt om te doen of te kijken, en kan je soms een beetje afleiding of kracht daaruit halen als je bij je vader bent en je even niet zo gelukkig voelt. Ik hoop dat je iets hebt aan deze tips. Ik vind het heel dapper dat je je verhaal hier hebt gedeeld!

Heel veel knuffels en liefs,

Leonora

lieve carme, Kimberly en leonora,

ik heb al een buddy en daar ben ik nu 2 dagen mee aan het chatten en het is fijn. maar ik heb er al met mijn vader en stiefmoeder over gehad dat ik me daar niet thuis voel. en ik wist eerst niet zo goed waarom. maar sinds een weekje of 2 weer ik dat het bestaan van een vriendin van mijn vader en het gedrag van mijn vader en stiefmoeder het is. altijd als ik daar ben is er wel iets om mij op af te zeiken ( sorry dat ik dit zo zeg ) dan heb ik een nieuwe jas en dan word er verteld dat die niet duur genoeg is en dat ik in alles goed moet zijn want als ik een 7 haalt is dat niet hoog genoeg het moet altijd een 10 zijn en ik heb het een lange tijd geprobeerd om een 10 te zijn maar gaat niet. ik kan niet in alles goed zijn maar dat snapt mijn vader niet .

ik lag de dag voor mijn verjaardag in mijn bed te huilen. om al het ge doe om me heen. toen kwam mijn vader binnen en vroeg wat er was. ik vertelde dat ik het nog steeds lastig vind de scheiding en alles er omheen. toen zei hij tegen mij “ik hoop dat naam van stiefmoeder een deel mag gaan uitmaken van het gezin en ik heb geen relatie alleen maar voor mezelf maar ook voor jullie, zodat jullie je ook gelukkig gaan voelen” toen dacht ik echt van wie denk je wel niet dat je bent?! hij wou gewoon mijn stiefmoeder mijn nieuwe moeder maken. nou ik werd echt helemaal gek. en laats vroeg mijn broertje aan mijn vader hoe hij de naam van mijn stiefmoeder moest noemen. waarop mijn vader zei”bonus moeder en jullie zijn haar bonus kinderen” nou ik schrok me dood. dat hij dat zei. hij denkt dat hij zelf kan bepalen hoe ik haar noem en dat dat mijn BONUS moeder is, nou zij is gewoon mijn stiefmoeder hoor. ik ben wel blij voor mijn vader dat hij een nieuwe vriendin heeft maar zij veranderd hem. maar ik. en klaar met dat ik hem alleen maar gelukkig moet maken. hij zou dat misschien ook wel eens bij mij kunnen doen.

bij mijn moeder voel ik me thuis, alleen ik mag daar niet 24/7 wonen ik ben daar echt verdrietig om. ik ben boos en verdrietig dat zij zijn gescheiden en de kinderen altijd het haasje zijn. wij moeten hun problemen oplossen. en de kinderen wisselen om de ouders gelukkig te maken maar ik word hier alles behalve gelukkig van. jk kan me bijna niet meer herinneren hoe het is om helemaal nergens verdrietig over te zijn of nog een beetje gelukkig te zijn. ze snappen niet hoeveel aanwijzingen ik geef dat dit allemaal teveel gevraagd is voor mij.

sorry voor dat ik misschien een beetje boos overkom maar ik word een beetje kwast als ik er aan denk wat mijn ouders denken over mij en hoe ik het allemaal vind.

en ik vind het fijn om jullie reacties te lezen. groetjes van Linde