Mijn ouders waren al zo'n 20 jaar getrouwd en nog veel langer samen toen ze gingen scheiden. Mijn vader had een nieuwe vriendin. Iets wat ik totaal niet van hem verwachtte en iets waarvan ik niet weet of ik hem dat ooit kan vergeven. Tuurlijk, soms wordt je gewoon verliefd, maar je niet zomaar gedag zeggen tegen je oude leven en er maar vanuit gaan dat iedereen gewoon vrolijk meedoet. Okee, mijn zusje ziet zijn nieuwe vriendin als een tweede moeder en nee, ik kan het totaal niet met haar vinden. Ik koos eigenlijk ook een beetje partij voor mijn moeder. Het was geen vechtscheiding hoor, maar mijn vader had gewoon alles verkeerd aangepakt en ik had er even genoeg van. Maar nu gedraagt mijn moeder zich eigenlijk, net zoals mijn vader, weer als een puber. Ik ben zelf net 18 en voel me soms volwassener dan mijn ouders. Mijn moeder hangt minimaal 5 der per dag met een voor mij onbekende man (ik wil het niet weten) aan de lijn en giechelt als en 14 jarige. Naar wie kan ik nu? Geen idee... Vroeger ging ik ook wel eens naar mijn mentor op school of naar mijn oma en opa met wat mij dwarszat. Maar ik ga niet tegen hen vertellen hoezeer mijn ouders zich als een stelletje pubers gedragen. Mensen zeggen ook: 'Oh maar het was toch geen vechtscheiding,' of 'Je weet het toch nu al best lang,'. Ja en ja, maar ik was 16 toen ze het vertelden en ik ga hier denk ik mijn hele leven niet aan wennen, onder andere omdat ik vaak denk dat ze gewoon normaal moeten doen. Nu heeft mijn vader een nieuw eigen huis gekocht en verwacht hij dat ik daar om de week een hele week kom wonen. Ik wil dat niet. Ik woon nu ruim een jaar alleen bij mijn moeder en we zijn sinds een half jaar verhuisd naar een nieuw, kleiner huis, waar ik nog steeds niet helemaal gewend aan ben. Ik heb hier niet voor gekozen en ik heb het liefst gewoon één kamer in één huis. Hetzelfde geldt voor vakanties. Ik wil met de Pasen helemaal niet 'gezellig' met mijn vader en zijn vriendin en mijn zusje op vakantie, zelfs niet als mijn moeder ondertussen op date gaat (ieuw). Dan blijf ik nog liever alleen thuis. Ik vind het wel heel moeilijk om dit soort dingen tegen mijn vader te zeggen. Maar eigenlijk moet hij wel weten dat ik diep van binnen best wel boos op hem ben, en natuurlijk ook wel een beetje op mijn moeder. Ik doe dit jaar eindexamen en kan niet nog meer stress gebruiken. Toch voelt het wel alsof dit verhaal niet mijn verhaal is, maar en verhaal uit een boek ofzo, of van iemand anders. Ik weet niet of anderen zich hier ook in kunnen verplaatsen, maar dit uittypen voelt heel fijn, eindelijk komt het opgekropte eruit...