Hi,

Ik vind het echt goed en mooi verwoord! En ik ben blij dat je het hier deelt. Ik herken je situatie en herken ook dat je er dan voor je moeder moet zijn. Eigenlijk is dat niet helemaal eerlijk. Je kunt ook tegen haar zeggen dat jij dat soort gesprekken liever niet met haar voert. Wel af en toe maar niet steeds als je thuis bent. Het is voor haar ook belangrijk om te kunnen steunen op haar vrienden, familie en omgeving. Dan word jij er misschien ook wel minder door belast. Ik herken ook het gevoel dat je twijfelt aan je vader, maar ik denk dan ook altijd maar; als hij geen contact opneemt dan maar niet. En als hij spijt heeft dan moet hij mij maar bellen/smsen of zoiets. Ik hoop voor jou en je familie dat het gaat wennen. En ik ben misschien / waarschijnlijk bevooroordeeld maar veel mannen kiezen in dit soort situaties de 'makkelijke' weg. Niet perse omdat ze het makkelijk willen hebben maar omdat praten over gevoelens lastig is. Ze willen geen ruzie maken, niet te veel oprakelen en het niet moeilijker voor je maken dan het al is. Terwijl vaak als een gesprek mogelijk is het jou kan helpen om het beter te begrijpen of een plekje te geven. Je kunt dit nog proberen uit te leggen aan je vader en kijken wat hij er mee doet. Als je tenminste de interesse hebt om meer te weten te komen over het hoe en waarom. Of het wat oplevert, dat blijft de vraag. Ik hoor graag hoe het verder met je gaat en schrijf vooral als er weer nieuwe dingen zijn!

Groetjes, Anne-Marleen

Hi Anne-Marleen,

Bedankt voor je antwoord! Mijn vader is inderdaad iemand die niks uitpraat. Hij durft mijn moeder ook nooit wat te vragen, omdat hij bang is dat ze dan huilt en vooral weer boos wordt. Het is zo jammer dat de mensen van wie je altijd dacht dat het je helden waren, nu ineens zo kwetsbaar en sukkelig bezig zijn.

Ik vind het wel lastig om mijn moeder dat te zeggen, heb er al vaak over gedacht en de kinderpsy zei hetzelfde. Maar dan vraag ik me af, als ik d'r al genoeg van krijg, dan krijgen vrienden en andere familie d'r nog sneller genoeg van. Heb vaak het idee dat ze t niet allemaal kwijt kan bij anderen, omdat die vaak niet reageren zoals zij verwacht. Ze wil anderen er ook niet te veel mee opzadelen geloof ik. Voor ons probeert ze t ook steeds vaker verborgen te houden, maar dan zal ze uiteindelijk toch zeggen van "ik gooi het er maar even uit, ...., zo klaar met het gezeur laten we weer verder gaan".

Het is telkens weer moeilijk, en ze heeft (denk ik) niet echt één goed persoon waar ze alles aan kwijt kan. Dat had ze een tijdje, maar dan reageerde die weer eens fout, en dan kan ze die ook niet meer vertrouwen. Dan hoor ik het liever aan, ipv dat ze zich nog meer alleen en verloren voelt. Daar komt ook nooit iets goeds van terecht.

Dit is wel een erg fijne plek om te schrijven merk ik. Zal wel vaker hier iets plaatsen.

Groetjes!

Hi Klaas,

We hebben zondag de 20e redactievergadering in Amsterdam. Je bent van harte welkom! Als je belangstelling hebt en vaker wilt schrijven, kan je een mailtje sturen naar info@villapinedo.nl.

Groetjes Marsha

Hi Klaas,

Blij om te horen dat je dit een fijne plek vindt :). Ik herken je verhaal wat betreft je vader en moeder heel erg. Ik luister ook nog altijd naar de verhalen van mijn moeder en heb met hetzelfde in mijn maag gezeten. Ik bel iedere dag met mijn moeder omdat ze gewoon haar verhaal kwijt moet. Het is ook lastig als mensen in je omgeving zeggen dat dat 'niet goed is'. Ik probeer dan te redeneren waarom niet, is het voor mij niet goed? Heb ik er last van? Ja oke, het is wel eens vervelend, maar ik kan nog wel zeggen wanneer het me niet uitkomt of wanneer ze dingen zegt waar ik het niet mee eens ben. En ik weet dat ik haar er enorm mee help. Zij is altijd alleen, ook al heb je nog zoveel vrienden of vriendinnen, die komen en gaan. Misschien wel een leuk vooruitzicht voor jou en grappig om te vertellen.. MIjn moeder zit nu ook in een soort van dating-fase. Ze wil eigenlijk wel, maar niemand voldoet aan haar eisenpakket. Zolang ze dat niet loslaat komt er niets van terecht, maar ik denk ook dat ze het nog steeds moeilijk vindt om mensen te vertrouwen. Nu vraagt ze ook mijn advies over wat ik van die mannen vind en dan belt ze me en laat ze me weten wie er nu weer gereageerd heeft of dat zo'n datingsite toch echt niets voor haar is. Op deze manier leer je je moeder ook op een andere manier kennen. Misschien op een manier die je als kind nooit voor ogen hebt en liever niet ziet. Maar het is wel heel waardevol, vind ik. Vooralsnog veel succes gewenst en zoals je leest kan het nog wel even duren ;). Ik hoor graag van je.

Groetjes, Anne-Marleen

Hallo g.

Je stuk heeft me ontzettend geraakt. Ik kan natuurlijk niet helemaal snappen wat jij doormaakt, maar ik denk in ieder geval voor een deel wel. Ten eerste is het belangrijk dat je beseft dat je erg veel last op je schouders draagt, terwijl jij gewoon een 21-jarige student bent die eigenlijk alleen maar zou moeten genieten van het studentenleven. Het lijkt mij heel erg zwaar om alles wat jij draagt te dragen, je voelt je verantwoordelijk tegenover je broertjes en zusje, jezelf en je moeder!

Je zou zeker niet de last moeten dragen van je moeder's verdriet. Zij zou jou daar ook niet mee moeten belasten, dan zou ze zelf naar vrien(inn)en moeten stappen of naar een psycholoog of een ander soort vertrouwenspersoon bij wie ze haar ei kwijt kan.

Wat je vader betreft vind ik eigenlijk dat hij elke dag een sms zou moeten sturen met dat hij van je houdt, ongeacht wat jij van hem denkt. Ik zou contact met je vader zoeken als jij voelt dat je klaar bent om hem weer toe te laten in je leven.

mijn vader is ook vreemdgegaan, maar hij geeft het nog steeds niet toe, ookal weet ik 100% zeker dat hij dat wel heeft gedaan (zelfs meerdere keren).

Verder wil ik laten weten dat er altijd personen in je leven zullen zijn bij wie je terecht kan, ookal vind je ze soms op onverwachte plekken.

Schaam je niet om je gevoelens af en toe te uiten, en wees af en toe ook eens lekker egoistisch en laat de boel om jou draaien, want het klinkt een beetje alsof je de belangen van bijna iedereen in je leven voor de jouwe zet, terwijl je toch jouw leven leidt :)

Ik heb trouwens ook wel eens spontane huilbuien, heel vreemd, bijvoorbeeld als ik een hele slechte romantische komedie kijk en de hond gaat dan dood of iets dergelijks, maar ja laat het altijd maar stromen, denk dat dat het beste is..

Liefs

p.s. ik zou me niet teveel zorgen maken om de opbouw, dat lijkt me niet echt een prioriteit haha :p

Hi,

Gaia dankjewel voor je reactie, vooral dat stukje over elke dag een smsje kwam goed binnen. Mijn voornemen is inderdaad om wat meer steun te vragen, hoewel die eerste stap nog vrij moeilijk is. Ik hoop altijd dat mijn huisgenoten binnen komen op het moment dat de tranen over mijn wangen rollen, dat zou een wat gemakkelijkere overgang zijn. Helaas. Op de een of andere manier herstel ik me gelijk wanneer ik iemand hoor aankomen. En als ze dan iets van verdriet zien, dan wijd ik het aan moe en gestrest zijn door examens. Meestal zal ik dan opmerken dat alles op dit moment tegen zit, maar dat zien ze dan ook als gevolg van school. Het is alsof veel mensen niet begrijpen hoe lang zo’n thuissituatie invloed blijft hebben, tot ze het zelf meemaken. Ik had dit ook nooit verwacht. Maar dat is met wel meer situaties in het leven zo, geloof ik. Hopelijk durf ik gauw aan mijn huisgenoten te vertellen, hoe erg ik er mee zit. Ik ben, denk ik, ook een beetje bang dat omdat ze het niet begrijpen, ze me een aansteller zullen vinden. Of dat ze er helemaal geen aandacht aan geven, en dat dan tot meer verdriet zal kunnen leiden.. Heb trouwens geen goede ervaringen met het vertellen ervan. Van de vriendinnen die het vanaf het begin weten, is er 1 die er af en toe nog naar vraagt, de rest eigenlijk helemaal niet. Mijn toen beste vriendin heeft er niet één keer ernaar gevraagd, misschien maakt het haar ongemakkelijk? Moest laatst trouwens huilen om een zielige reclame, en daar moest ik dan eigenlijk weer om lachen.. Zit echt op een soort emotionele achtbaan:P Heel bizar.

Anne- Marleen ook bedankt voor jou reactie! Mijn moeder is sinds dit jaar aan het speeddaten geslagen en heeft zich aangemeld op een datingssite. Ze heeft binnenkort zelfs een afspraakje:) Ben heel benieuwd. Het is inderdaad leuk om deze kant van mijn moeder te zien. Ze liet me foto's zien van de man met wie ze uit gaat, zag er goed uit:P. Ik denk dat het nog lang gaat duren voordat het echt ergens op uit draait, maar ik ben blij dat ze het in ieder geval aandurft. Hopelijk vindt ze gauw een leuke man, die d’r beter past dan mijn vader. Hoewel het altijd een perfect stel leek, is mijn vader (die spijkerbroeken met scheuren en gympen is gaan dragen, dat zal wel aan de nieuwe relatie liggen) zo anders geworden, dat ik me afvraag hoe dat ooit heeft gewerkt. Volgens mij ligt het allemaal aan een midlifecrisis, maar dat zullen we nog wel zien. Er zijn ook zoveel nare kanten van hem naar boven gekomen(vooral dat hij zo laf is en niet durft te praten over emoties, en daarom gesprekken, die echt nodig zijn, niet durft te voeren), dat ik hem niet meer herken.

Ik ga nog even mijn examens overleven, en dan beginnen aan een nieuw semester. Hopelijk krijg ik ook wat meer rust in mijn hoofd, maar vrees dat dat nog een tijdje zal duren..

Groetjes G./Klaas

Heeey, ik weet hoe je voelt/ heb gevoelt. Ik maak precies hetzelfde mee, en zit er midden in. Ik vind het knap hoe je het heb opgelost, ik kan er niet zo goed mee omgaan

Groetjes Kim

Hi Kim,

Wat ontzettend vervelend is dat allemaal he.. Ik moet zeggen dat ik het zelf vooral erg moeilijk vind om te geloven. Kan ergens nog niet accepteren dat het echt zo is, en als ik er over nadenk dan heb ik het er ongelooflijk moeilijk mee. Vooral om te bedenken dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik merk wel dat hier schrijven echt ontzettend helpt, dus als je denkt dat het je helpt moet je dat zeker doen! Dan kunnen we ook een beetje advies geven over jou situatie, en er zo af en toe naar vragen;) Hopelijk vind je er gauw een wat beter plekje voor, hoewel dat nog een tijdje zal duren.. Ik vind trouwens wel dat ik er fout mee om ben gegaan w.b. mijn vader.. Misschien als ik vanaf het begin echt goed met hem had gepraat, dat het dan nu niet zo ongemakkelijk en moeilijk zou zijn. Hoe langer ik ermee wacht hoe moeilijk het zal worden. Dus blijf vooral met beiden praten, schrijven, smsen (laat weten hoe je je voelt, als zijn het boze smsjes dan weten ze dat iig). Ik heb dat niet gedaan, en heb nu heel veel onverstuurde mailtjes voor mijn vader bij mijn concepten staan.. Succes en sterkte! Liefs