Hoi iedereen, Ik zal proberen het kort te houden. Ik weet nu niet of het bericht dat ik net heb getypt en dat ellenlang is nou is opgeslagen of niet. Ik heb geen zin om dat hele verhaal opnieuw te typen. Ik was bang voor mijn vader, dat ben ik nu nog steeds en dat zal ik ook altijd blijven. Hij heeft mij bijna helemaal kapotgemaakt, zo veel pijn gedaan. Hij heeft een litteken op mij hart achtergelaten. Het doet nog steeds pijn. Altijd een schrijnende pijn. Misschien typ ik later wel hoe dat is gekomen. Nu niet. Die angst zit heel diep, echt heel diep. Ik ga hem binnenkort sinds 1 jaar/ anderhalf jaar weer zien. Ik voel al een groeiende paniek als ik eraan denk. Maar ik moet het doen, ik wil het doen! Anders zal er nooit een einde aan komen. Zal ik me voor eeuwig achter mijn moeder en mijn stiefvader blijven verschuilen. Ik woon nu bij hen. Mijn stiefvader is een toffe peer. Tigduizend keer beter dan mijn vader. Mijn moeder is echt geweldig. Zij is ontelbaar keer beter dan mijn vader, echt ontelbaar keer. Ik ben van plan om dan mijn angst in plaats van dat het mij tegenwerkt, in mijn voordeel te gebruiken. Door open kaart te spelen. Hem het te vertellen. Niet dat ik denk dat hij zal luisteren, hij luistert alleen maar naar zijn vriendin. Voor de rest naar niemand. Zelfs niet naar de kinderrechter. Ik had dat een beetje van hem overgenomen. Nu luister ik wel naar mensen, maar ik ben nog wel heel koppig en eigenzinnig. Zoals de uitdrukking: zo koppig als de pest. Alleen ik wil dus mijn angst in mijn voordeel gebruiken, hem gewoon vertellen wat hij me heeft aangedaan. Hij begrijpt er helemaal niets van, waarom ik zo opeens bij mama bleef. Ik had dan wel een brief gestuurd waarin duidelijk het waarom stond aangegeven, maar nog begrijpt hij er niks van. Hij denkt dat mama mij de hele tijd heeft opgestookt, die brief heeft gedicteerd. Nou, als ik recht in zijn gezicht de waarheid zeg, dat ik hem nooit meer wil zien, misschien dat dat de boel een beetje verheldert. Al denk ik niet dat dat het geval is. Mijn vader is écht zo koppig als de pest, luistert naar niemand, behalve naar zijn vriendin. Dus hij luistert ook niet naar mij. En al helemaal niet naar mama. Als zij iets met hem wilde bepreken toen ik nog de ene week bij mijn moeder en de andere week bij mijn vader was, was hij er het gelijk al mee oneens. Stond hij te schreeuwen aan de deur tegen mijn moeder. Daarom wilde ik niet meer dat hij haar bracht. Al "verhief" (schreeuwde) hij ook regelmatig zijn stem tegen mij, dat is denk ik waar een deel van die angst vandaan komt. Maar daar draait het nu niet om. Het gaat er nu om of het een goed idee is mijn angst in mijn voordeel te gebruiken. open kaart te spelen. Ik denk niet dat hij gaat luisteren, ik heb het waarom al uitgelegd. Later leg ik misschien wat meer uit, maar dit is het voor nu. Ik moet nu wel eerlijk bekennen dat er nu een pak van mijn hart is. Het voelt alsof mijn hart 1 000 0000 kilo lichter is geworden. Er zit nog steeds heel veel in mijn hart opgekropt, maar dat komt er op een gegeven moment vast ook wel uit. Groetjes Anoniem.