Hoi Els,

Wat goed dat je je gevoelens van verdriet uit op dit forum. Je bent hier zeker niet alleen in. Het is oke als je moet huilen om dit onderwerp. Ik vind het ook niet heel makkelijk om te beseffen dat ik gescheiden ouders heb. Wat mij vaak helpt om mijn zware gevoelens te uiten, het van mezelf afschrijven in een dagboek. Ook praat ik erover met iemand die ik vertrouw, zoals met een buddy die ook jouw ervaringen en gevoelens deelt: https://www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy/ Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Succes en vergeet niet, het is oke om te huilen. Het betekent juist dat we sterk en moedig zijn! ;)

Hee Els, Wat fijn dat je Villa Pinedo hebt gevonden en hierop je vraag stelt! Het kan lastig blijven om over dit onderwerp te praten, omdat het toch altijd nog verdrietig blijft dat je ouders niet meer bij elkaar zijn. Zelf merk ik dat het me ook altijd raakt als iemand er écht naar vraagt of als ik juist wel een blij gezin zie waar beide ouders nog samen zijn. Maar weet ook dat je verdriet er altijd mag zijn, we lachen toch ook iedere dag om iets wat we grappig vinden, dus huilen om iets wat je raakt moet ook gewoon kunnen! Verder wat voor mij heel erg heeft geholpen is er om met een vriendin over te praten die ook gescheiden ouders heeft. Op die manier snapte we elkaar heel goed, omdat we in hetzelfde schuitje zaten. Ook hier bij Villa Pinedo kun je je aanmelden om in contact te komen met een Buddy. Dit is een vrijwilliger van Villa Pinedo (een kind van gescheiden ouders) waarmee je online kan chatten. Mocht je wat professionelere hulp willen, zou je ook altijd aan je huisarts kunnen vragen of er misschien een praktijkondersteuner/ coach is waarmee je dan kunt praten.

Hopelijk heb je er wat aan en veel liefs :)

Hey Els,

Goed dat je ons forum hebt gevonden! Je vertelt dat je ouders vorig jaar gescheiden zijn en het veel met je heeft gedaan, ook al woon je al lang niet meer thuis.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 11 was. Ik woonde dus wel nog thuis, maar ik woon nu al lange tijd niet meer thuis en heb er ook nog steeds last van. Hoe oud we ook zijn en hoe lang we ook op ons zelf wonen, we blijven altijd kind van onze ouders. Als je ouders uit elkaar gaan is het dus heel logisch dat dat veel met je doet. Je zegt ook dat je vaak moet huilen als mensen ernaar vragen. Ik heb ook een lange tijd niet zonder te huilen kunnen praten over de scheiding. Emoties kunnen je dan best wel overspoelen he, herken je dat? Hoe voelt het voor jou om dan te huilen?

Je vraagt naar een praatgroep of verder advies. Ik ken geen praatgroepen voor onze leeftijd, maar bij Villa Pinedo ben je altijd welkom. Op de website zijn veel ervaringsverhalen te vinden waar je herkenning uit kunt halen. Ook staan er vaak tips bij. Verder hebben we natuurlijk het forum waar je altijd welkom op bent om berichtjes op te zetten en filmpjes op tiktok die soms helpen om het een beetje luchtig te houden. Dit is natuurlijk wel allemaal online. Ik kan me voorstellen dat het ook fijn is om gewoon face-to-face met iemand te praten. Zijn er in jouw omgeving mensen waar je een klik mee hebt en die ook gescheiden ouders hebben?

Zelf praat ik met een psycholoog. Het fijne hieraan is dat die mijn gezin niet kent. Ik kan alles kwijt wat ik wil zonder dat dit bij mijn ouders terecht komt. Je kan een psycholoog zoeken maar misschien zijn er wel andere mensen in jouw omgeving die jouw ouders niet kennen en dus helemaal neutraal zijn. Een aardige docent (als je nog naar school gaat) of een fijne collega misschien?

Lieve Els, laat de tranen maar stromen, verdrietig of boos zijn is helemaal oké! Ik hoop dat je de steun kunt vinden die je nodig hebt en je bent hier altijd welkom <3

Liefs, Bente