Hey lieve Sanne!

Bedankt voor je bericht! Wat je zegt is allemaal heel herkenbaar en zeker niet gek! De leeftijd waarop je ouders gingen scheiden is inderdaad een lastige leeftijd omdat je je er heel bewust van bent (ook hoe relaties werken). Ik begrijp dat je er rationeel naar wilt kijken, maar bij een scheiding komt nou eenmaal heel veel emotie bij kijken en die emoties mogen er ook zeker zijn! Misschien helpt het om een gesprek te voeren met (één van) je ouders over hoe jij het hebt ervaren en de emoties waar je nu mee zit. Weet dat je niet de enige bent

Liefs, Astrid

Hey Sanne,

Fijn dat je het forum gevonden hebt! Zelf heb ik dit ook gehad en voor mij ook herkenbaar. Ik was dan wel een stuk jonger dan jij, maar ik ervaar dit op het moment opnieuw. Een huis waar je je hele leven of voor een lange tijd hebt gewoond verlaten... Dit voelt heel gek. Aan de ene kant is het "maar" een huis. Iets van steen wat niet leeft. Aan de andere kant is het ene plek waar je altijd bent geweest en veel hebt meegemaakt.

Voor mij hielp het om het met mijn ouders hierover te hebben. Zo kon ik mijn ei kwijt, maar hebben we ook besproken hoe we weer een fijn thuis konden creëren in de nieuwe huizen. Dat vond ik heel erg fijn. Misschien dat dit voor jou ook kan helpen?

Ook bij mijn opa's en oma's kon ik terecht. Ook dat hielp om mijn hart te luchten.

Voordat we gingen verhuizen heb ik ter herinnering nog een foto gemaakt van mijn kamer hoe het er toen uitzag. Ik vind het leuk om nog wel is naar terug te kijken. Zou jij het leuk vinden om van jouw kamer/plekje een herinnering te hebben?

Ook heb ik iets klein van het huis meegenomen, een plantje uit de tuin puur voor het idee.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt Sanne. Ik wens je veel geluk en liefde toe.

Liefs, Saar

Lieve Sanne,

Wow, wat herkenbaar! Allereerst vind ik het heel jammer om te horen dat je hiermee zit. Maar wel totaal begrijpelijk. Mijn moeder is na de scheiding (5 jaar geleden) in mijn ouderlijk huis blijven wonen, maar heeft laatst verteld dat ze graag wil gaan verhuizen, omdat ze met haar nieuwe partner in een nieuw huis samen iets wil opbouwen. Natuurlijk kan ik hier rationeel over nadenken en dat dan compleet begrijpen, maar ik blijf wel haar kind met gevoelens, hele waardevolle gevoelens over dat huis! Dat mijn moeder nu veel met mijn deelt over het huis omdat ik volwassen ben, vind ik lastig, omdat ik eigenlijk niet wil dat het gebeurt, ook al woon ik niet meer thuis :)

Dat jij dat ook hebt is totaal begrijpelijk. Jouw ouderlijk huis heeft veel herinneringen en dat zal je ook altijd bij je dragen. Het is een deel wennen aan een nieuwe situatie, wat helaas ook minder fijn kan voelen soms, maar misschien kan het helpen om er goed afscheid van te nemen. Je zou met de mensen met wie jij dat wil leuke herinneringen kunnen delen die je hebt aan het huis, de speeltuin in jullie wijk, de route die je naar de basisschool liep, koken in jullie keuken, en dergelijke. Misschien als je er zo over hebt gepraat, als een 'proper goodbye' dat je het makkelijker achter je kan laten?

Nogmaals, echt heel lastig hoor! Het is niet niks wat je doormaakt, ook al ben je dan officieel volwassen, dit soort dingen blijven lastig. Ik leef met je mee!

Groetjes, Iris (23 jaar)