Het is eindelijk zomer en dit jaar ga ik niet op vakantie in de zomer. Iets wat volgens mij nog nooit eerder is gebeurd.

<h2> Geluk</h2>
Omdat mijn ouders gescheiden zijn, heb ik altijd van extra lange zomervakanties mogen genieten. Dan ging ik eerst met mama 2 weken naar de camping en vertrok ik daarna met papa voor nog eens 2 weken. Pas nu besef ik me hoeveel geluk ik hiermee had. Niet alleen het feit dat ik altijd super lang op vakantie was, maar ook dat mijn ouders dit zo goed met elkaar konden afstemmen. Zo hadden ze van te voren afgesproken wie welke week op vakantie ging, waar we naartoe gingen, maar ook hoe de overdracht zou zijn. 

Er is zelfs een vakantie geweest waarbij wij op het einde van de vakantie met mama zijn opgehaald door papa. Dat is mij heel erg bijgebleven. Met mijn moeder gingen we op vakantie naar een camping in Zuid-Frankrijk, met het vliegtuig. Na 2 weken werden we door mijn vader en zijn vriendin opgehaald vanaf de camping om door te rijden naar een andere camping in Frankrijk. Ik vond het zo fijn om meteen, zonder heen en weer reizen, door te kunnen naar de volgende camping en dat mijn ouders dit zo goed hadden afgesproken. Ik was mij daar als 14-jarig meisje, nog niet heel bewust van. Maar ik weet wel nog hoe blij ik was dat mijn vader en zijn vriendin er waren en dat ik vol trots de camping bij mijn moeder kon laten zien. We hebben toen nog een drankje gedaan en mijn koffer achter in de auto bij papa gegooid. 

<h2> Dankbaar</h2>
Omdat ik gewend was aan co-ouderschap en ik het fijn had bij beide ouders, miste ik ze gelukkig niet zo heel erg als ik een van mijn ouders 2 weken niet zag. Daarnaast hielp het ook dat het vanzelfsprekend was dat mijn broertje en ik altijd met de andere ouder konden bellen en we vanaf de camping een kaartje stuurden naar huis. Nu ik dit zo schrijf, merk ik dat ik zo dankbaar ben dat mijn ouders altijd met elkaar zijn blijven communiceren over ons. En dat wij altijd van de andere ouder mochten houden. Er was altijd ruimte voor de andere ouder. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik heb kunnen genieten van heel veel fijne zomervakanties. 

Pap, mam, bedankt!

Scheidvakanties - het verhaal van Jip

Een ode aan mijn oma op de diploma-uitreiking

Toen ik 16 jaar oud was, ging ik mijn examenjaar van de middelbare school in. Een paar weken nadat het schooljaar was begonnen, vertelden mijn ouders dat ze misschien uit elkaar zouden gaan. Ik had al gemerkt dat er iets speelde: meer irritatie in huis en ‘s avonds een huilende moeder. Dat jaar wisselden mijn ouders tussen het proberen om hun band te verbeteren en het proces van uit elkaar gaan. Dat was verwarrend en leidde me af van mijn al stressvolle examenjaar.<h2>Hart luchten</h2>Vanaf het moment dat mijn ouders me het nieuws vertelden, maakte ik me meer zorgen over mijn examens. Thuis was ik vaker overstuur en op school kon ik me moeilijk concentreren. Ik heb toen bij mijn mentor aangegeven dat mijn thuissituatie ingewikkeld was. Allereerst kon ik bij hem mijn hart luchten. Daarnaast vroeg hij wat ik van hem nodig had. Ik heb hem toen gevraagd om al mijn docenten op de hoogte te stellen. Doordat ze wisten wat er speelde, hoefde ik niet altijd mijn huiswerk op tijd af te hebben en hadden ze begrip als ik om uitstel vroeg.&nbsp;Ook heb ik aan mijn vrienden verteld wat er speelde. Zij gaven me toen ook een notitieboekje cadeau waarin ik kon opschrijven wat er in me omging. Ik gebruikte school als afleiding. Even een tijdje met mijn klasgenoten zijn en me concentreren op wiskunde, in plaats van mijn ingewikkelde thuissituatie. Soms lukte dat niet. Ik herinner me een lunch waar ik midden in de aula moest huilen, omdat ik het moeilijk had. Gelukkig troostten mijn vrienden me en namen me even mee naar buiten. Het was fijn om die steun te krijgen.Ik had ook met mijn ouders kunnen praten. Ze wisten dat het een belangrijk jaar voor me was en probeerden mee te denken over mijn toekomst. Ik wist niet zo goed wat ik van ze nodig had en heb daarom niets van ze gevraagd. Wel gebruikte ik school soms als een excuus om me te kunnen afsluiten. Ook bleef ik wat vaker bij een vriendin eten, voor de gezelligheid en om even aan iets anders te denken.<h2>Geslaagd!</h2>Gelukkig heb ik mijn examenjaar succesvol afgerond. Het hielp erg dat mijn vrienden me steunden en dat mijn docenten begrip hadden voor mijn situatie. Misschien hadden mijn cijfers hoger uit kunnen vallen, maar dat maakte me niet uit. Ik had mijn best gedaan en leerde ook dat ik mijn mentale gezondheid belangrijker vond dan het uitblinken op school.&nbsp;Tips voor alle (eindexamen)leerlingen:&nbsp;<ul><li>Geef je grenzen aan: als je merkt dat iets niet goed voelt, vraag dan je ouders en anderen om je heen om dat te respecteren.</li><li>Schakel je school in: je mentor en andere vertrouwenspersonen zijn er om je te helpen. Als ze weten wat er speelt, kunnen ze begrip tonen en meedenken.</li><li>Plan leersessies in met klasgenoten of vrienden op school of bij iemand anders thuis: zo vind je afleiding en kun je ook aan school werken.</li><li>Vraag docenten om hulp: je docenten willen het beste voor je. Heb je extra tijd, uitleg of hulp nodig? Geef het aan.&nbsp;</li><li>Vergelijk jezelf niet met anderen: je doet je best, maar als het even niet lukt, is dat ook oké.</li><li>Doe leuke dingen: juist als je gestresst bent, is het belangrijk om leuke dingen te blijven doen. School is niet alles, je verdient ook ontspanning.</li></ul>Zet ‘m op dit schooljaar, je hoeft het niet alleen te doen! Heb jij nog tips om het (examen)jaar door te komen?

Back to school: het examenjaar

Mijn ouders hebben binnenkort een rechtzaak en mijn zusje en ik gaan ook met de rechter praten. En ik vind het ook spannend het is fijn om een verhaal te lezen wat iemand anders het zelfde heeft meegemaakt als ik .

Toen ik 13 jaar oud was gingen mijn ouders scheiden. Na de scheiding van mijn ouders was er vooral een strijd om de omgangsregeling. Mijn moeder wilde dat ik en mijn broertjes en zusje voornamelijk bij haar zouden blijven, met om de twee weken een weekend bij mijn vader. Mijn vader wilde graag dat de tijd gelijk zou worden verdeeld, dus 50/50.In die tijd hadden mijn vader en ik vaak ruzie en wilde ik eigenlijk helemaal geen contact met hem. Toen ik een brief kreeg waarin ik werd uitgenodigd door de kinderrechter om mijn verhaal te vertellen, voelde ik mij vooral overweldigd. Het was een zakelijke brief, vol moeilijke woorden en het zag er erg serieus uit. Het voelde alsof ik een enorme verantwoordelijkheid op mijn schouders kreeg om te beslissen over hele belangrijke dingen, alsof mijn woorden definitief zouden zijn en alles zouden vastleggen.Ik had niet echt verwachtingen van het gesprek bij de kinderrechter. Het liefst wilde ik er niet te veel aan denken en het gewoon gedaan hebben. Voor mijn gevoel gaf de brief voor het kindgesprek niet echt een keus of ik wel of niet wilde komen, wat ervoor zorgde dat ik er ook met tegenzin naartoe ben gegaan.&nbsp;&nbsp;<blockquote>De dag zelf herinner ik mij nog super goed. We parkeerden de auto in een parkeergarage met rode vlakken aan de zijkanten. Toen ik in het gerechtsgebouw kwam moest ik door de detectiepoortjes: dat voelde een beetje alsof ik iets crimineels had gedaan. Ik dacht iedere keer, hier komen echt gevaarlijke mensen toch alleen?</blockquote>Het gesprek zelf vond plaats in een grote zaal. De kinderrechter zat op een verhoging en ik moest iets omhoog kijken om hem aan te kijken, hierdoor voelde ik mij heel klein. Ik had van tevoren samen met mijn mentor opgeschreven wat ik graag wilde vertellen en dit papiertje had ik mee, zodat ik hier tijdens het gesprek nog eens op kon kijken als ik het even niet meer zou weten. De kinderrechter was een vriendelijke man, die echt de tijd nam om naar mijn verhaal te luisteren. Dit was een enorm verschil met andere hulpverleners die ik al had gesproken. Voor het eerst in de scheiding had ik het gevoel dat mijn mening er echt toe deed.Na de zitting besloot de kinderrechter dat ik geen contact hoefde te hebben met mijn vader, zoals ik dat graag wilde. Waarom de rechter dit besloten had is nooit echt duidelijk geworden, maar na het gesprek zei de rechter dat hij vond dat ik in staat was een keuze te maken die goed was voor mij. Vanaf dat moment heb ik mijn vader ook een paar jaar niet gesproken.Maar sinds een paar jaar geleden heb ik weer goed contact met mijn vader. We kunnen weer met elkaar praten en ik denk dat de tijd apart nodig was om onze relatie te herstellen. Als we gedwongen waren geweest om contact te houden, hadden we misschien alleen maar meer ruzie gehad en zouden we nog verder uit elkaar gegroeid zijn.Ik kijk positief terug op de uitspraak van de kinderrechter. De keuzes die ik heb gemaakt in dat gesprek, wat ik heb verteld, waren niet definitief. Het voelde toen wel alsof mijn woorden voor altijd vast stonden, maar dat is niet waar. Mensen veranderen, situaties veranderen en je kunt altijd terugkomen op beslissingen die eerder zijn genomen. Het belangrijkste is dat ik heb geluisterd naar wat goed voelt voor mij.

Scheidvakanties - het verhaal van Jip

DOOR : JIP

Geluk

Dankbaar

Reacties (0)

📄 Laat een reactie achter!

Relevante blogs of vlogs

Contact

Socials