Geslaagd?

“Mijn ouders zaten, met mijn zusje tussen hen in, naast elkaar”

Ik weet niet beter dan dat mijn ouders gescheiden zijn. De diploma uitreiking is één van die vele gelegenheden die je in je leven hebt waarbij het enerzijds moeilijk is dat je ouder gescheiden zijn en anderzijds ook weer niet. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat dit bij iedereen het geval is. Want elke scheiding heeft een ander verloop.

Mijn ouders kunnen absoluut niet door één deur. Toch hebben ze mij nooit het gevoel gegeven dat ik moest kiezen tussen één van hen. En dat scheelt ontzettend veel. Bij zowel mijn vwo- als mijn havo diploma uitreiking waren ze allebei aanwezig en zaten ze, weliswaar met mijn zusje tussen hen ingeplant, naast elkaar. Natuurlijk is er een onderbuik gevoel dat het allemaal zoveel makkelijker zou zijn als ze bij elkaar waren gebleven. Maar één van de vele dingen die je bij een scheiding moet doen, is het accepteren dat je ouders niet meer bij elkaar zijn en dat je daar gewoon het allerbeste van moet maken voor jezelf. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk!

En tijdens die momenten, die je een leven lang meeneemt, zijn dat moeilijke taken. Zo heb ik bijvoorbeeld veel gedaan voor school, naast mijn schoolwerk, daarom werd er in de toespraak van de rector stilgestaan bij mijn werkzaamheden. Mijn moeder weet wat ik allemaal heb gedaan. Mijn vader zal het enkel in flarden weten. Hetzelfde geldt als het gaat over mijn docenten. Mijn moeder kent de verhalen over hen, mijn vader kent ze niet. Dus toen mijn mentor een toespraak ging houden in het Duits snapte mijn vader de link niet. Mijn moeder weet dat mijn mentor ook al vier jaar mijn docente Duits is.

Na het ondertekenen van mijn diploma ging ik met allerlei vrienden op de foto en werd er heel wat afgekletst. Mijn moeder kletste een eind weg met hun ouders. Mijn vader kende al deze ouders niet en besloot toen maar met zijn eigen ouders een gesprek te starten.

Dit soort incidentjes, van die hele kleine puntjes, het niet kennen van mijn vrienden waar ik al jaren mee omga of het niet kennen van mijn mentor waar ik vier jaar lang les van heb gehad, dat knaagt.

Ook het moment van het noemen van mijn naam als meest betekenisvolle leerling van de jaarlaag, bestaande uit 120 leerlingen, is zo’n moment waarop mijn moeder vol tranen schiet en mijn vader moet vragen wat ik dan allemaal gedaan heb. Hij weet natuurlijk wel dat ik voorzitter was van de leerlingenraad, dat ik hulpmentor was van brugklassen en dat ik heb meegeholpen aan een jaarboek, maar hij weet lang niet hoeveel werk dit allemaal was. Dat ik bijvoorbeeld meerdere evenementen heb moeten organiseren voor de leerlingenraad, zulke kleine dingen die voor anderen een peulenschil zijn, zijn voor mij van grote waarde. En één van de belangrijkste figuren in mijn leven weet daar half zoveel vanaf als een vriend.

Mijn vader kent mij niet. Dat wordt steeds weer bevestigd op dit soort evenementen. Hij kent mij niet zoals andere vaders hun dochters kennen. Hij maakt enkel de hoogtepunten mee, zoals een diploma uitreikingen en gala’s. Dat maakt het afsluiten van zo’n belangrijke periode in je leven, met gescheiden ouder, moeilijk. Voor mij. Want zoals gezegd, iedere scheiding is anders.

De dag dat je jouw diploma mag ondertekenen, waar je een aantal (lange) jaren naar toe hebt gewerkt. Dat zal bij geen scholier anders zijn. Tijdens de examens de grote stress, bij de uitslag de ontlading en bij de uitreiking de vreugde, ‘ik heb het gehaald!’. En je ouders zullen hoe dan ook, al is het bij de één meer of minder dan bij de ander, altijd trots zijn op je prestaties.

Mariska (19)