Rechtszaak breekt mijn leven in twee

De grootste impact van de scheiding van mijn ouders kwam in ons gezin niet op het moment dat mijn ouders uit elkaar gingen. Er veranderde wel veel natuurlijk. Zo gingen we in twee huizen wonen en kwam er een omgangsregeling. Maar de heftigste periode volgde een paar jaar later, ik was 7 jaar oud. Mijn moeder had een nieuwe partner gevonden, en ze wilden samen gaan wonen als één groot samengesteld gezin. Dit betekende dat mijn moeder met ons zou gaan verhuizen, 60 kilometer verderop. Er kwam een rechtszaak tussen mijn ouders, die een grote rol heeft gespeeld in mijn jeugd.

Het gaat voor mij niet om wat er precies is besproken in de rechtszaak, of wie hem heeft gestart. Maar door de rechtszaak kwamen mijn ouders, voor mijn gevoel, recht tegenover elkaar te staan. Ineens was er een ‘team mama’ en een ‘team papa’. Terwijl ik helemaal niet wilde kiezen.

Er kwamen advocaten bij kijken, en beiden dachten dat zij gelijk hadden en dat wij aan hun kant stonden. Ze kwamen ineens niet meer bij elkaar over de vloer. Als het regende mocht de ander niet binnen wachten, maar moest die buiten op de stoep voor de deur blijven staan. Het contact verliep alleen nog maar via de mail of aan de deur en er leek niets meer mogelijk om daarvan af te wijken. 

Het contact verslechterde juist nog veel meer tussen mijn ouders. Ruzies aan de deur, geen flexibiliteit om afspraken (licht) te wijzigen, omdat dat voor ons, de kinderen beter uitkwam.Het voelde voor mij alsof mijn leven letterlijk in tweeën brak. Mijn leven bij mama, met het nieuwe samengestelde gezin, school, zwemmen en dansen. En mijn leven bij papa, met zijn familie, scouting en ons oude dorp. Ik voelde me in die tijd heel verdrietig en onbegrepen. Ik wilde vooral dat ze gewoon met elkaar op konden schieten, dat we samen mijn verjaardag konden vieren en dat ik met vriendinnen kon afspreken,  ook al was het toevallig ‘bij de ander’. Ik zag het verdriet ook bij familie en vrienden die ineens gedwongen waren een kant te kiezen, terwijl ze dat niet wilden. En ik zag de vermoeidheid bij mijn ouders, die dit allemaal met zich meebracht.

Dus ik deed mij aan beide kanten maar voor alsof ik het met die ouder eens was, alsof ik die kant had gekozen. Als ze aannames maakten, zoals ‘Jij had zeker nooit willen verhuizen’, of ‘Je hebt het hier toch heel erg naar je zin’, dan knikte ik maar mee. Ik durfde nergens meer tegenin te gaan en wilde vooral alles goed doen, zodat ze mij leuk zouden blijven vinden en ik geen last zou zijn. Een patroon dat bleef voor jaren. Ik raakte mijn eigen grenzen en wensen kwijt, wilde alleen maar zorgen dat niemand last van mij had en ik deed wat iedereen van mij verwachtte. En dat allemaal naar aanleiding van een rechtszaak tussen mijn ouders.

De rechtszaak is inmiddels zo’n 17 jaar geleden, en inmiddels hebben mijn ouders weer goed contact, en zijn ze er samen op belangrijke momenten voor mij. Ik heb door de jaren heen veel over mijzelf geleerd, en merk de laatste jaren (waarbij uit huis gaan ook erg heeft geholpen) dat ik écht weer voor mijzelf kan kiezen. Ik weet weer wat ik wil, en hoe. En als iemand mij niet leuk vindt, is dat ook helemaal oké. Het komt dus uiteindelijk goed, maar de rechtszaak (en daarmee de scheiding) heeft wel mijn leven gevormd en de sporen zijn nog steeds te vinden.