Mijn 21-reis om nooit meer te vergeten

Toen ik 21 werd mocht ik als verjaardagscadeau van mijn vader een vakantiebestemming over de hele wereld uitkiezen, waar we samen één week naartoe zouden gaan. Tokio, Sydney, New York, het kwam allemaal voorbij. Maar er was één plek die ik maar niet uit mijn hoofd kon krijgen: Zuid-Afrika! Dus, zo gezegd, zo gedaan. Na mijn verjaardag in oktober zaten papa en ik in november op Schiphol bij de gate op het vliegtuig naar Kaapstad te wachten.

Het was lang geleden dat we een hele week met z’n tweeën zouden doorbrengen. Na de scheiding ging ik de meeste zomers met mijn moeder en haar familie naar Griekenland. Later kwamen er ook nieuwe partners en halfbroertjes bij, dus de laatste keer dat we één-op-één zoveel tijd zouden doorbrengen, was lang geleden. Ik had er ongelofelijk veel zin in en tegelijkertijd vond ik het daarom ook heel spannend. Hebben we wel een fijne dynamiek samen? Willen we dezelfde dingen doen? En… waar gaan we het eigenlijk de hele tijd over hebben?!

Het werd een geweldige week. Niet alleen door de indrukwekkende Zuid-Afrikaanse natuur en cultuur, maar juist ook omdat de onzekerheden die ik van tevoren had, als sneeuw voor de zon verdwenen. We wilden precies dezelfde activiteiten ondernemen, we lachten om dezelfde grappen en irriteerden ons aan dezelfde kleine dingetjes (sloom lopende mensen of een navigatiesysteem wat niet gelijk meewerkt). We kregen allebei tranen in onze ogen bij een kerkdienst met een gospelkoor op de zondagochtend en we luisterden het allerliefst naar een Amy Winehouse, de Bee Gees of een CD met gospelmuziek die we in Kaapstad hadden gekocht. Terwijl we over de lange wegen door Zuid-Afrika reden, kletsten we wat af of genoten we samen in stilte. We lijken eigenlijk meer op elkaar dan ik me daarvoor ooit had beseft.

De afstand die na de scheiding was ontstaan door het feit dat ik letterlijk minder tijd met hem door had gebracht verdween. Door deze reis kon ik letterlijk de 50% van waaruit ik besta weer beter zien, mijn vader. Met al zijn leuke en minder leuke kanten en waar ik op lijk. Dit inzicht bracht me niet alleen een stukje dichter bij hem, maar ook weer een stukje dichter bij mezelf. Op de terugweg zat ik op de middelste stoel van de rij in het vliegtuig. Het was een lange nachtvlucht en naar een paar films kon ik mijn ogen niet meer open houden. Papa was al in slaap gedommeld en voorzichtig, zonder dat hij het merkte, liet ik mijn hoofd op mijn vaders schouder zakken. En zo zaten we daar dan, vader en dochter, ver weg van huis maar dichter bij elkaar dan ooit. Het was een reis om nooit meer te vergeten.