Wat hebben ruzie en pizza met elkaar te maken?

Ruzie. Iets wat ik sinds de scheiding van mijn ouders eigenlijk bijna niet meer had. Ik was altijd zo bang dat mensen me niet meer leuk zouden vinden en zouden verlaten. Daarom liet ik vaak maar over me heen lopen en zei ik sorry voor dingen waar ik helemaal geen sorry voor hoefde te zeggen. Ik voelde zo’n ongemak bij het hebben van ruzie, onenigheid of een discussie, dat ik dit maar al te graag uit de weg ging en dus altijd harmonie zocht. 

Een moeilijke tijd

Mijn ouders gingen scheiden toen ik net 15 was en de jaren daarop waren erg moeilijk. Mijn ouders hadden allebei niet altijd de beste prioriteiten, waardoor we in sommige fases weinig of geen contact hadden en geen goede band hadden. Ik voelde me soms best wel in de steek gelaten en zat door alles wat er gebeurde met mijn ouders niet goed in mijn vel. 

Zo speelde langzaam het gevoel op ‘als je ouders je kunnen verlaten, kan iedereen je verlaten’. Een gedachte die me heel erg alleen liet voelen en ervoor zorgde dat ik de mensen die ik om me heen had, zo dichtbij mogelijk wilde houden. En zo sloop het er langzamerhand in.

Ongemak uit de weg gaan

Ik vermeed ruzies en was altijd op zoek naar harmonie. Had een vriendinnetje iets doorverteld wat ik haar in vertrouwen had verteld en voelde ze zich daar schuldig en verdrietig over, omdat ik erachter was gekomen? Dan was ik degene die sorry zei en dat ze zich niet zo hoefde te voelen. Terwijl ik dan zelf hartstikke verdrietig was hierover. 

Wilde iemand iets per se op een bepaalde manier doen, terwijl ik dat eigenlijk niet zag zitten? Dan stemde ik ermee in en liet ik mijn eigen gevoelens maar gaan. Te bang om ook maar iets van onenigheid te krijgen.

Zo slecht kon ik tegen het ongemak dat ik kreeg van ‘tegen mijn vrienden ingaan’. Voor mijn gevoel stond mijn band met iemand op het spel als ik zei hoe ik me voelde, wat ik dacht en wat ik eigenlijk ergens van vond. Dat ongemak van een ruzie of iemand verliezen, voelde zo groot dat ik dan altijd maar sorry zei, terwijl dat vaak niet eens aan mij was op dat moment. 

Kijken naar de volledige pizza

Inmiddels zijn we jaren verder en vind ik het helemaal niet meer zo erg als het even ‘schuurt’. Dat is namelijk iets wat er soms gewoon even bij hoort en ook goed is. Ik weet dat mijn vrienden van mij houden om wie ik ben en echt niet zomaar weggaan. En dat mijn mening er ook toe doet en dat een vriendschap wel gelijkwaardig moet zijn. Ik laat niet meer zomaar over me heen lopen en zeg geen sorry meer voor dingen die niet van mij zijn. Laat een ander dat ongemak ook maar voelen, dat is niet alleen van mij. 

Iets wat me hierin heel erg helpt, is om de situatie te bekijken alsof het een pizza is. Als er een situatie of een ruzie voorvalt, dan kijk ik naar mijn aandeel. Wat is mijn pizzapunt in de gehele pizza? Welke punten zijn van een ander? Welke punten zijn van ons samen of door iets waar we niks aan kunnen doen? Dat houdt me scherp en zorgt ervoor dat ik niet alleen maar sorry zeg om de vrede te bewaren. 

En jij? Hoe ga jij om met ruzies? Of heb je nog een goede tip voor hoe je om kan gaan met ruzies?